Ο κατευνασμός της ημισελήνου

Δύσκολα θα μπορούσε η κυβέρνηση να εντάξει στους κόλπους της κάποιο πρόσωπο πιο ακατάλληλο από τη Σία Αναγνωστοπούλου για τη θέση της αναπληρώτριας υπουργού Εξωτερικών.

Στα έργα και στις ημέρες της συνοψίζονται όλα όσα προσπαθούσε η Ελλάδα να αποκρούσει, να αποφύγει, να ακυρώσει. Η «κυριακάτικη δημοκρατία», αναφερόμενη στην κ. Αναγνωστοπούλου και στις απόψεις της για τα εθνικά ζητήματα, σημείωσε και τα κάτωθι:

«Στο δημοψήφισμα για την επικύρωση του Σχεδίου Ανάν είχε ταχθεί φανατικά υπέρ του “ναι”, λοιδορώντας τους “αντιπάλους” μέσω της “Αυγής”. Με την Κύπρο έχει, πάντως, θέμα… Φοιτητές της στο Πάντειο αφηγούνται τα “βρισίδια” που έριχνε από έδρας στον Μακάριο, υποστηρίζοντας τους Τουρκοκυπρίους. […] Σε ό,τι αφορά το Σκοπιανό, ανήκει στην ομάδα των επιστημόνων που θεωρούν ότι την κύρια ευθύνη για τη διαιώνιση του προβλήματος φέρει η Αθήνα και ότι το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των Σκοπιανών ως “Μακεδόνων” είναι “αναφαίρετο” (!), ακόμα και αν είναι ανιστόρητο ή δημιουργεί αλυτρωτικά παράγωγα.

Το δυνατό της σημείο, όμως, είναι η Τουρκία, λόγω και επιστημονικού αντικειμένου. Θαυμάστρια του σημερινού προέδρου της Τουρκίας, η κυρία Αναγνωστοπούλου πιστεύει ότι “ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ο Τζορτζ Ουάσινγκτον της Τουρκίας”».

Οι απόψεις της είναι τόσο εξωφρενικές, που δύσκολα πιστεύει κάποιος ότι τις διατυπώνει στα σοβαρά. Είναι δυνατόν να επιβραβεύονται ο φιλοτουρκισμός και η προσήλωση σε πολιτικές που εξυπηρετούν τις βλέψεις της γείτονος;

Μπορεί το υπουργείο Εξωτερικών να διοικείται από πρόσωπα που γνωρίζουν μόνο πώς να κατευνάζουν (και τοιουτοτρόπως να ενθαρρύνουν) την επεκτατική και ανθελληνική πολιτική των Τούρκων, των Σκοπιανών και οποιασδήποτε άλλης χώρας εγείρει αξιώσεις σε βάρος της Ελλάδας;

Η πιο δύσκολη ώρα για τα εθνικά μας ζητήματα είναι τώρα, που η πατρίδα μας βρίσκεται σε θέση οικονομικής δυσπραγίας και υπό καθεστώς ασφυκτικού ελέγχου από τους… εταίρους μας.

Και, αντί η κυβέρνηση να επενδύσει σε ανθρώπινο δυναμικό με υγιείς απόψεις, επιστημονική επάρκεια, φαντασία και δυναμικότητα, αναβιβάζει τον ρεπουσισμό σε κρατική ιδεολογία.