Στην πατρίδα μας χάνεται πολύτιμος χρόνος, δαπανώνται άσκοπα πόροι και δεν αξιοποιείται ανθρώπινο δυναμικό, κυριολεκτικά για το τίποτα! Πολύς ντόρος και κόπος για να ανακαλυφθεί η… πυρίτιδα. Το χαρακτηριστικότερο των παραδειγμάτων είναι η ιδιωτική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Οι ιδεολογικές αγκυλώσεις της Αριστεράς, η αμηχανία της Δεξιάς και η παραδοσιακή κωλυσιεργία του Δημοσίου επί δεκαετίες ολόκληρες προκάλεσαν μια άνευ προηγουμένου «διαρροή εγκεφάλων» και αιμορραγία συναλλάγματος.
Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι σπούδασαν εκτός συνόρων (και παρέμειναν στο εξωτερικό μετά το πέρας των σπουδών τους) επειδή το ελληνικό κράτος δεν τους επέτρεψε να εγγραφούν σ’ ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Η «απαγόρευση» δεν έγινε ευθέως, αλλά εμμέσως. Η μη αναγνώριση των πτυχίων που απένεμαν τα ιδιωτικά σχολεία, αφενός, στόχευε στην εμπέδωση μιας απαξιωτικής εικόνας για το ακαδημαϊκό επίπεδό τους και, αφετέρου, συνέτεινε στο πανεπιστημιακό… μονοπώλιο των ελληνικών κρατικών ιδρυμάτων, που διαχρονικά ελέγχονται από δυναμικές, παρακμιακές μειοψηφίες.
Ο χρόνος, η ευρωπαϊκή νομοθεσία και -πάνω απ’ όλα- η ανάγκη της κοινωνίας κατεδάφισαν τον πύργο της Βαβέλ, ο οποίος χτίστηκε με υλικά από το ολέθριο σύστημα που οδήγησε σε χρεοκοπία την πατρίδα μας. Η «κυριακάτικη δημοκρατία» αποκάλυψε ότι υπάρχουν 20.000 φοιτητές στα κολέγια! Στο σχετικό άρθρο αναφέρονταν και τα εξής: «Κερδίζουν έδαφος και σπουδαστές τα κολέγια, καθώς ολοένα περισσότεροι απόφοιτοι λυκείων ”γυρίζουν την πλάτη” στη δημόσια Τριτοβάθμια Εκπαίδευση -κυρίως γιατί το κόστος των εκτός του τόπου κατοικίας τους σπουδών είναι πολύ μεγάλο- και επιλέγουν κάποιο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο».
Είναι οξύμωρο να καταλήγει κάποια οικογένεια να πληρώνει περισσότερα χρήματα για τις σπουδές των παιδιών της σε δημόσιο πανεπιστήμιο παρά σε ιδιωτικό, αλλά σύνηθες. Επίσης κακή συνήθεια του Δημοσίου είναι να υπάρχει αβεβαιότητα για τον χρόνο ολοκλήρωσης των σπουδών, λόγω της «παράδοσης» των καταλήψεων και των κινητοποιήσεων, οι οποίες ουδέποτε συμβαίνουν στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια.
Οι δυνατότητες στα δημόσια πανεπιστήμια υπάρχουν, όπως και τα πρόσωπα που μπορούν να τα αναμορφώσουν. Αρκεί να αφεθούν να κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει.
Μ.Η.Τ. 232120