Αύριο οι 300 θα έχουν τη δεύτερη ευκαιρία τους στη Βουλή. Αν δεν θέλουν να μετατρέψουν και αυτήν τη συνεδρίαση σε παρωδία, όπως έκαναν πριν από επτά ημέρες, θα πρέπει να σοβαρευτούν, ώστε να τελειώνουμε με τις εκκρεμότητες με τους δανειστές -τουλάχιστον έως τον Σεπτέβριο- με αξιοπρέπεια.
Το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας αγωνιά για επιστροφή στην κανονικότητα. Ζητεί να μπει επιτέλους ένα τέλος στην κόλαση αυτού του καλοκαιριού.
Δυστυχώς όμως, ακόμη και την ύστατη ώρα συνεχίζονται τα μικροκομματικά παιχνίδια με αφορμή τη φορολόγηση των αγροτών και τις πρόωρες συντάξεις. Κι ο στρουθοκαμηλισμός καλά κρατεί.
Αφού, δηλαδή, κυβέρνηση και αντιπολίτευση κατάπιαν την κάμηλον των νέων μέτρων και του τρίτου Μνημονίου, έχουν αρχίσει τώρα να διυλίζουν τον κώνωπα για χάρη της εκλογικής πελατείας τους και των πολιτικών εντυπώσεων.
Αύριο είναι η ώρα της αλήθειας γι’ αυτήν την ετερόκλητη συμμαχία του «ναι», καθώς η κυβέρνηση δεν είχε την αντοχή να πει το μεγάλο «όχι».
Κυρίως θα διαπιστωθεί, όμως, αν συνεχιστεί το θέατρο σκιών στην κυβέρνηση ή την ώρα της ψηφοφορίας σπάσει και το φράγμα των 120 βουλευτών, που δεν έχει μόνο ψυχολογική αλλά και συνταγματική σημασία, επιταχύνοντας ίσως την πορεία προς τις κάλπες.
Οι ώρες είναι από κάθε άποψη κρίσιμες. Και μια κοινοβουλευτική μειοψηφία δεν μπορεί να παίρνει αποφάσεις για τον τόπο στην πιο δύσκολη συγκυρία των τελευταίων δεκαετιών, δίχως να έχει τη δύναμη -επικαλούμενη δήθεν δημοκρατικές διαδικασίες- να ξεκαθαρίσει προηγουμένως το εσωτερικό της.
Κι αν οι ευθύνες για τους 300 της Βουλής είναι όντως μεγάλες, για τους 149 του ΣΥΡΙΖΑ (των πάλαι ποτέ συνιστωσών και των διαφόρων τάσεων) είναι ακόμη μεγαλύτερες.
Μπορεί όλοι τους να είχαν εξοικειωθεί κατά το παρελθόν με το «εδώ παπάς, εκεί παπάς», αλλά οφείλουν να κατανοήσουν ότι από τότε που βρέθηκαν στην εξουσία τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Η χώρα και η κοινωνία δεν αντέχουν άλλο πολιτικό παπατζιλίκι…
Μ.Η.Τ. 232120