Πριν από έξι μήνες οι πολίτες στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ψήφισαν ελπίδα και μια πορεία αλλαγής από τη μνημονιακή πολιτική. Εξι μήνες μετά σε τίποτε η κυβέρνηση δεν θυμίζει αυτό που οι πολίτες εμπιστεύτηκαν και ψήφισαν. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός ξόδεψαν σε χρόνο ρεκόρ το πολιτικό τους κεφάλαιο και σήμερα μοιάζουν με έναν περιφερόμενο θίασο που σε τίποτε δεν θυμίζει τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που ακούστηκαν προεκλογικά.
Ακόμη και η επιλογή στην κυβέρνηση του Παύλου Χαϊκάλη (με τον άνθρωπο που ήταν από τα κεντρικά πρόσωπα κάποτε της ΠΟΛ.ΑΝ. δεν έχουμε τίποτε, για να μην παρεξηγούμαστε), πρωταγωνιστή των «Δέκα μικρών Μήτσων», έρχεται να επιβεβαιώσει το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά επειδή στις δημοκρατίες, ακόμη και στους καιρούς των Μνημονίων, δεν υπάρχουν αδιέξοδα, έχουν έρθει οι ώρες ευθύνης και για τον Αλέξη Τσίπρα.
Γνωρίζει και γνωρίζουν όλοι ότι αυτό το πολιτικό παράδοξο μιας ανύπαρκτης κοινοβουλευτικά κυβέρνησης δεν μπορεί να συνεχίζεται. Κάνει ζημιά στον τόπο και στη δημοκρατία. Δεν έχει πλέον το ηθικό αλλά και το πραγματικό ανάστημα να συνεχίζει με ασυνεννοησίες, ράβε ξήλωνε και με λογικές του χθες. Κοινοβουλευτικά έωλη από τη μεγάλη κωλοτούμπα, καλείται να πάρει αποφάσεις όχι με το πώς θα διαχειριστεί το μικροκομματικό συμφέρον αλλά με λογική και με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Και το εθνικό συμφέρον επιτάσσει πλέον αποφάσεις εδώ και τώρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να παραιτηθεί (αφού δεν μπορεί να κυβερνήσει) και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να επιτελέσει τον ουσιαστικό ρόλο του. Να συγκαλέσει το συμβούλιο αρχηγών και να ζητήσει τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, μια οικουμενική κυβέρνηση με στοχοδιάγραμμα.
Στην οποία να συμμετέχουν οι καλύτεροι όχι στον μικρόκοσμο των κομμάτων που έχουν καταρρεύσει από τη μνημονιακή λαίλαπα, αλλά στον πραγματικό κόσμο, από Ελληνες του εσωτερικού και της διασποράς που είναι έτοιμοι να προσφέρουν. Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να βάλει τέλος στο μετέωρο βήμα του και η Ελλάδα μας, πέρα από κόμματα και ιδεολογίες, να πατήσει ξανά στα πόδια της. Αυτή είναι η τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στους δανειστές. Η χώρα θα πρέπει να ζήσει και θα ζήσει…
Μ.Η.Τ. 232120