Η εικόνα των εργαζομένων στα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής να διαδηλώνουν στο κέντρο των Αθηνών για το δικαίωμά τους στο μεροκάματο ευαισθητοποίησε αρκετούς συμπολίτες μας, παρά την -στα όρια του κωμικού- παρουσία του βουλευτή Γεωργιάδη, με το κασκέτο του μεταλλωρύχου, ανάμεσά τους.
Είναι αυτονόητο ότι, ακόμα και σε εποχές ακμής, κάθε κράτος οφείλει να εξασφαλίζει θέσεις εργασίας στους πολίτες του και όχι να τις καταργεί – πολλώ δε μάλλον στην εποχή μας, όπου οι δείκτες της ανεργίας κάνουν καθημερινό… ράλι.
Ωστόσο, στην περίπτωση των ορυχείων στις Σκουριές, το δικαίωμα στην εργασία, τεχνηέντως και δολίως, έχει ταυτιστεί -με προπαγανδιστικά τεχνάσματα- με το δικαίωμα του ιδιοκτήτη μιας εταιρίας να συνάπτει σκανδαλώδεις συμβάσεις με το Δημόσιο, να εκμεταλλεύεται μια τεράστια έκταση δίχως να καταβάλλει σοβαρό αντίτιμο, να πλήττει το περιβάλλον σε περιοχή μοναδικής ομορφιάς και να θησαυρίζει σε βάρος των πολιτών της χώρας.
Οι αποκαλύψεις της «κυριακάτικης δημοκρατίας» για το θέμα ήταν συγκλονιστικές. Εγραφε, μεταξύ άλλων, η εφημερίδα μας: «Οταν η TVX Hellas, που είχε αγοράσει το 1995 τα κρατικής ιδιοκτησίας Μεταλλεία Κασσάνδρας, οδηγήθηκε το 2003 σε πτώχευση, τα μεταβίβασε στο Ελληνικό Δημόσιο αντί 11.000.000 ευρώ.
Την ίδια ημέρα, η κυβέρνηση Σημίτη τα πούλησε για το ίδιο ποσό στην Ελληνικός Χρυσός, και μάλιστα χωρίς ανοικτό διαγωνισμό. Η περίεργη αυτή τριγωνική συναλλαγή, που βασίστηκε στο επιχείρημα ότι δεν έπρεπε να χαθούν οι θέσεις εργασίας αλλά να υπάρξει συνέχεια στην επένδυση, δημιούργησε ετεροχρονισμένα πολλά ερωτήματα και βρέθηκε, έστω και καθυστερημένα, στο επίκεντρο έρευνας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. […]
Στόχος των ανθρώπων του Ακτορα ήταν όχι να αξιοποιήσουν τη δημόσια περιουσία που πήραν στα χέρια τους, αλλά να τη μεταπωλήσουν και να καρπωθούν τις υπεραξίες».
«Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει» έγραφε ο Ρίτσος, αλλά στις Σκουριές Χαλκιδικής η διαπλοκή και οι άνθρωποί της έχουν διαβρώσει συνειδήσεις, καταστρέφουν το περιβάλλον και διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.
Μ.Η.Τ. 232120