Οι εορταστικές περίοδοι ενδείκνυνται για ενδοσκόπηση και για εκ βαθέων συζητήσεις με τα οικεία μας πρόσωπα. Οι θρησκευτικές εορτές έχουν περισσότερη σχέση με το άυλο παρά με το υλικό.
Το φαγητό, το ξεφάντωμα, οι διασκεδάσεις αποτελούν εκδηλώσεις εορταστικές, αλλά βρίσκονται στις… χαμηλές συχνότητες της ανθρώπινης φύσης. Στις υψηλές βρίσκονται η αλληλεγγύη, η κατανόηση, η δικαιοσύνη και η αρετή. Πάνω απ’ όλες διακρίνονται η αγάπη και η πίστη.
Η μια προϋποθέτει την άλλη. Αν λείπει το ένα εκ των δύο στοιχείων τούτης της εξισώσεως, καταρρέουν τα πάντα. Οι άνθρωποι δεν βρίσκουν χώρο να σταθούν, δεν μπορούν να χαρούν, να ζήσουν χωρίς αγάπη και πίστη.
Ο Χριστός ενσαρκώθηκε στη Γη και προσέφερε αυτοθυσιαζόμενος όση αγάπη μπορεί να χωρέσει η καρδιά μας. Ο ίδιος ο Θεός είναι αγάπη.
Ομως η υπόθεση της πίστης είναι προσωπική. Ο αγώνας είναι δικός μας. Δεν μπορεί κάποιος να μας αναγκάσει να πιστεύουμε ή να μας υποχρεώσει να χάσουμε την πίστη μας.
Αυτό λοιπόν είναι το βασικό αιτούμενο της εποχής μας: η πίστη. Σε μια Δύση που κάποτε πρέσβευε τη χριστιανοσύνη αλλά τώρα είναι εκκοσμικευμένη και άθρησκη, το δόγμα της αθεΐας οδηγεί στον μαρασμό και τον θάνατο.
Μια που αρέσκεται η πλευρά των ζηλωτών του υλισμού να παραθέτει στοιχεία, αριθμούς και να συγκρίνει επιτυχημένα κοινωνικά μοντέλα με εκείνα που αστοχούν, ας αναλογιστούμε το εξής: Πότε η Ευρώπη άκμασε ως πολιτισμός, άνοιξε δρόμους στο μέλλον με την τέχνη, την επιστήμη και τα γράμματά της;
Την εποχή που δήλωνε απροσχημάτιστα την υπαρξιακή ταύτισή της με τον Χριστό ή τώρα που υποτάσσεται στο Ισλάμ με πρόσχημα την πολιτική ορθότητα;
Αυτό, ασφαλώς, ισχύει και για την πατρίδα μας. Ας σκεφτούμε τι έχει συμβεί στην Ελλάδα από τότε που διακηρύξαμε, διά των αστυνομικών ταυτοτήτων, ότι δεν θέλουμε να δηλώνουμε την πίστη μας στον Κύριο.
Η ερώτηση καλό είναι να απαντηθεί με ειλικρίνεια, μέσα μας. Καλά Χριστούγεννα!
Μ.Η.Τ. 232120