Σε συνεδρίαση της επιτροπής δικαιοσύνης της Βουλής η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου είπε για τον φυλακισμένο απεργό πείνας Ν. Ρωμανό: «Η Πολιτεία τού οφείλει μία συγγνώμη τουλάχιστον. Στα χέρια του έπεσε νεκρός ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, 15 χρονών παιδί. […] Δύο παιδιά αμούστακα σε έναν πεζόδρομο Σάββατο βράδυ μπροστά σε δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες από σφαίρα αστυνομικού, ο οποίος εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης».
Από τη μία σημειώνει ότι «η Πολιτεία οφείλει συγγνώμη στον Ρωμανό επειδή ο φίλος του δολοφονήθηκε από σφαίρα αστυνομικού», κάνοντας κάποιον αδαή να υποθέσει ότι η Πολιτεία έδωσε την εντολή της δολοφονίας, και από την άλλη επισημαίνει ότι ο αστυνομικός εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης. Δηλαδή, η Πολιτεία έκανε τη δουλειά της. Εφάρμοσε τον νόμο. Συνέλαβε, δίκασε και καταδίκασε τον αστυνομικό. Προς τι η συγγνώμη; Οι εσωτερικές αντιφάσεις είναι ίδιον της επιχειρηματολογίας της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Ωστόσο, η ελαφρότητα των απόψεών της δεν εκπλήσσει κάποιον.
Τέτοια βάναυση προσβολή της κοινής λογικής μόνο από βουλευτή της Αριστεράς θα μπορούσε να έχει διαπραχθεί. Η Πολιτεία δεν οφείλει τίποτε σε κανέναν μεμονωμένο πολίτη – πολλώ δε μάλλον στον καταδικασθέντα για ένοπλη ληστεία Ν. Ρωμανό. Η Πολιτεία οφείλει στον εαυτό της, δηλαδή σε όλους μας, να λειτουργεί με βάση τους νόμους και το Σύνταγμα και να υπερασπίζεται το δικαίωμα των Ελλήνων στη ζωή, στην τιμή και την περιουσία – διασφαλίζοντας τα κρατικά συμφέροντα και την επιβίωση και την προκοπή του έθνους.
Οι οπαδοί της διεθνιστικής και μηδενιστικής Αριστεράς, λόγω της συνεχούς τριβής τους με έναν μη ελληνικό τρόπο σκέψης, λησμονούν ότι βρίσκονται σε μία κοινωνία με υποχρεώσεις και δικαιώματα. Λησμονούν τις υποχρεώσεις τους και επικεντρώνονται στη δικαιωματικοκρατία και λόγω φυγοπόνου διαθέσεως αλλά και επειδή το κοινό μας «πλοίο» δεν το αντιμετωπίζουν ως δικό τους. Είναι ξένο και επιθυμούν να κάνουν ρεσάλτο στην πλώρη, στη γέφυρα, στα αμπάρια και στις αποθήκες του. Ο,τι προλάβουν και όσα αρπάξουν από ένα κράτος που δεν μοιάζει με τις απολυταρχικές, τριτοκοσμικού τύπου ουτοπίες τους…
Τα παραπάνω, φυσικά, δεν σημαίνουν ότι η Πολιτεία δεν πρέπει να δείξει το έμπρακτο ενδιαφέρον της, στηρίζοντας πολλές κρίσιμες κοινωνικές ομάδες. Τους απομάχους της ζωής που δεν έχουν πού να αποταθούν για βοήθεια. Τα νιάτα μας, που φεύγουν στην ξενιτιά για ένα μεροκάματο. Τους επαγγελματίες, που στηρίζουν ό,τι απέμεινε από την αγορά μας. Τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, που εξασφαλίζουν την ατομική και συλλογική επιβίωσή μας. Τους ανέργους, που παλεύουν να ζήσουν τις οικογένειές τους. Ολους τους σκληρά αγωνιζόμενους Ελληνες.
Μ.Η.Τ. 232120