Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική παράδοση, η ανάγκη είναι μια συνθήκη, μια κατάσταση στην οποία υποτάσσονται και οι ίδιοι οι θεοί. Σωστή η ανάγνωσή τους στα ανθρώπινα. Είτε πρόκειται για τον προχριστιανικό κόσμο είτε για τον μεταχριστιανικό.
Από καιρού εις καιρόν, στη… δύσκολη πατρίδα μας η Ιστορία ορίζει να περιέλθουμε άπαντες σε κατάσταση ανάγκης. Ο δήμος περνάει την κρίση μαζί με την ηγεσία του.
Τώρα, με την προέλαση της τρόικας η οποία στοχεύει κατευθείαν στον πυρήνα των δικαιωμάτων που έχουν απομείνει στον λαό μας, υφιστάμεθα όλοι την πίεση της ανάγκης. Ωστόσο, για να ξεπεράσουμε το πρόβλημα πρέπει πρώτα να το ορίσουμε, στη συνέχεια να δούμε μέχρι ποίου σημείου μπορούμε να κινηθούμε και να δράσουμε.
Με τον όρο «δράση» ασφαλώς δεν εννοείται η υποταγή στους υπαλλήλους των δανειστών μας. Δεν είναι δράση η παράδοση άνευ όρων. Ούτε μπορεί να θεωρηθεί ως ελληνική αντίδραση η καταφυγή στη μικροπολιτική. Στα πολιτικά ζητήματα δίδονται πολιτικές λύσεις. Οταν τα προβλήματα ήταν ήσσονος σημασίας και δεν αφορούσαν ιδιαίτερα την κοινωνία, τότε η μικροπολιτική ήταν μια κάποια λύσις…
Η ελληνική πλευρά, μάλλον, δεν έχει επιχειρήσει να κάνει έστω στοιχειώδη διαπραγμάτευση. Αυτό φαίνεται από το εξής απλό: η τρόικα διακηρύσσει τις περιβόητες «κόκκινες γραμμές» της και τις υπερασπίζεται μέχρι τέλους – ίσως επειδή γνωρίζει την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων από την πλευρά των Ελλήνων «διαπραγματευτών».
Οι αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις του Μνημονίου, παρόλο που εισήγαγαν στον δημόσιο διάλογο τα περί «κόκκινων γραμμών», δεν έκαναν τίποτα για να σταθούν πίσω τους και να δώσουν μια μάχη – έστω για τις εντυπώσεις.
Ολοι άλλωστε θυμούνται την ιλαροτραγική αντίδραση του στωμύλου αντιπροέδρου της κυβέρνησης, όταν διέκοψε τις συζητήσεις με τους τροϊκανούς κι ύστερα τους εκλιπαρούσε να επιστρέψουν.
Η ελληνική πολιτική τάξη πρέπει να επιστρέψει στην πολιτική. Η πρώτη σαφής ένδειξη επιστροφής στην πολιτική είναι η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής αξιοπρέπειας. Από κει ξεκινούν όλα και καταλήγουν όλα.
Μ.Η.Τ. 232120