Γνωρίζουν να ξεχωρίζουν

Οι ταξικές διαφορές στην Ελλάδα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία – τουλάχιστον στα ψυχο-πολιτικά αποτυπώματα που αφήνουν στις συνειδήσεις των πολιτών. Πλούσιοι και φτωχοί δεν απέχουν πολύ στις απόψεις τους για το πόση εμπιστοσύνη τούς εμπνέουν οι θεσμοί και το σύστημα μέσα στο οποίο είναι αναγκασμένοι να λειτουργούν. Η απόδειξη για τα παραπάνω, ασφαλώς, προσφέρεται καθημερινά σε όλους τους χώρους που συναθροίζονται Ελληνες.

Και επιστημονικά δεδομένα υπάρχουν προς επίρρωσιν των προαναφερθέντων. Πολλά απ’ αυτά διαβάσαμε στη «δημοκρατία», η οποία αναφέρθηκε στην έρευνα για τους δείκτες ευημερίας 2013 που δημοσιοποίησε η ΕΛ.ΣΤΑΤ. Εκεί βλέπουμε τις διαφορές κοινωνικής και οικονομικής τάξης να μην επηρεάζουν τα κριτήρια των πολιτών: «Ο φτωχός πληθυσμός δεν εμπιστεύεται καθόλου το πολιτικό σύστημα, τη Δικαιοσύνη και την Αστυνομία σε ποσοστά 47,4%, 22,8% και 15,3% αντίστοιχα και ο μη φτωχός πληθυσμός κατά 44,3%, 18,2% και 11,8% αντίστοιχα».

Ο λογαριασμός της απώλειας της αξιοπιστίας δεν είναι άδικος ούτε βαρύς. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι ο πλέον δικαιολογημένος και ακριβοδίκαια υπολογισμένος. Τόσες άσκοπες θυσίες και τόσος διασυρμός του έθνους και του λαού δεν θα μπορούσαν να χρεωθούν από τους πολίτες οπουδήποτε αλλού παρά μόνο στους υπευθύνους.

Οπως έγραψε σχετικά η εφημερίδα μας: «Ούτε ένας στους 100 Ελληνες εμπιστεύεται απόλυτα το πολιτικό σύστημα, ενώ το 45% του συνολικού πληθυσμού δηλώνει ότι δεν το εμπιστεύεται καθόλου, με το ποσοστό να ανεβαίνει στο 64,1% αν υπολογιστούν και αυτοί που αποδίδουν ελάχιστη εμπιστοσύνη, καθώς σε κλίμακα από το 1 -χειρότερο- έως το 9, εκτός από το 45%, υπάρχει επιπλέον 19,1% που ανήκει στην κλίμακα 1 και 2. Απόλυτη εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα έχει μόλις το 0,6% του πληθυσμού. Επιπλέον, 19,2% και 12,5% του πληθυσμού δεν εμπιστεύεται καθόλου τη Δικαιοσύνη και την Αστυνομία».

Αληθινά αξίζει τον κόπο να μελετήσει κανείς προσεκτικά τα αποτελέσματα της έρευνας της ΕΛ.ΣΤΑΤ. και για έναν επιπλέον λόγο: Για να διαπιστώσει πόσο μεγάλη απόσταση έχει η πραγματικότητα, αυτή που βιώνει καθημερινά ο Ελληνας, με την εικόνα της πλαστής ευημερίας, της ανύπαρκτης «ανάπτυξης», του… πρωτογενούς πλεονάσματος και της μιντιακής αισιοδοξίας που αναπαράγουν σε ρυθμούς πολυβόλου τα επικοινωνιακά εργαλεία των ελληνόφωνων υπηρετών των ξένων δανειστών μας.

Αν η θετική εικόνα που σκιαγραφούν οι ενημερωτικοί μηχανισμοί του κατεστημένου ήταν αληθινή, τότε οι πολίτες που σκέφτονται τόσο απαισιόδοξα είναι σχιζοφρενείς ή ηλίθιοι. Ομως ευτυχώς για την πατρίδα και δυστυχώς για τους προπαγανδιστές της «διά του Μνημονίου σωτηρίας», οι πολίτες είναι εχέφρονες και γνωρίζουν να ξεχωρίζουν τι τους ωφελεί και τι όχι. Και το Μνημόνιο τους καταστρέφει…