Οι καλύτερες συμφωνίες και αυτές που είθισται να τηρούνται είναι οι απλές, οι ολιγοσέλιδες. Εκείνες που δεν διέπονται από την καχυποψία και τον δόλο πολλών, βαρύτατων ρητρών και περίτεχνων διατυπώσεων.
Τα μεγάλα και τα ωραία πράγματα στη ζωή είναι απλά. Οι σχέσεις, η εργασία, τα τραγούδια, τα μηνύματα που δεχόμαστε. Οταν κάτι παραφορτώνεται με περιττά, προκαλεί σύγχυση.
Ο Σπύρος Ζαγοραίος, ο λαϊκός τραγουδιστής, στιχουργός και συνθέτης, ήταν ένας καλλιτέχνης που χαρακτηριζόταν από την απλότητα και την αμεσότητα του έργου του. Πέθανε τη Δευτέρα το βράδυ σε ηλικία 86 ετών και μαζί του κλείνει ένα κεφάλαιο από το «μυθιστόρημα» της εποχής που τον δημιούργησε.
Μια εποχή στην οποία δεν ήταν δυνατόν να μπερδέψεις το φύλο ενός τραγουδιστή. Τα αγόρια φαίνονταν αγόρια και τα κορίτσια, κορίτσια. Οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν ξεκάθαρες. Ακόμα και τα αρνητικά του βίου δεν ήταν εφικτό να… κρυφτούν πίσω από εύσχημες και «πολιτικά ορθές» διατυπώσεις. Η απολυταρχία, οι αδικίες, οι ανισότητες φάνταζαν εξίσου δυσάρεστες με σήμερα, αλλά ήταν αρκετά πιο ευδιάκριτες.
Ο Σπύρος Ζαγοραίος μπορεί να είχε δημιουργήσει και τραγούδια τα οποία από ορισμένους χαρακτηρίστηκαν «λούμπεν», όλα τους όμως ήταν βγαλμένα από αληθινές καταστάσεις και περιέγραφαν υπαρκτά προβλήματα της κοινωνίας.
Δεν είχαν κατασκευαστεί σε διαφημιστικές εταιρίες, δεν είχαν αντιγραφεί από δοκιμασμένες στην Εσπερία συνταγές «επιτυχίας», δεν ηχούσαν «πλαστικά» και προκατασκευασμένα.
Η μαγκιά, η ντομπροσύνη, η καλοσύνη, η πίκρα της φτώχειας, η απελπισία του θανάτου και της απώλειας, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, η ξενιτιά, η πίστη στον θεό και τα βάσανα του έρωτα, όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά, εκφράζονταν με τη χαρακτηριστική φωνή του Σπύρου Ζαγοραίου.
Το κοινό που διασκέδασε και ψυχαγωγήθηκε με τα τραγούδια του αποχαιρετά έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν ένας απλός και ωραίος Ελληνας. Και επειδή τίποτα δεν πάει χαμένο και τίποτα δεν περνά απαρατήρητο, πολλοί έχουν κατά νου την επιστροφή στο μεγαλείο της απλότητας.
Παντί τρόπω…
Μ.Η.Τ. 232120