Η αποτυχία όλων των αρχουσών τάξεων της χώρας είναι θεαματική, καταγεγραμμένη και απολύτως αποδείξιμη. Υπάρχουν αριθμοί και στατιστικές που μαρτυρούν και την αδιαφορία και την εχθρότητα των εκπροσώπων διαφόρων «ελίτ» της πατρίδας μας προς τον λαό και την ακαταλληλότητά τους στην υπηρέτηση των εθνικών ιδεωδών. Ενα από τα πολλά ντοκουμέντα που δημοσιοποιήθηκε τούτη την εβδομάδα είναι η έκθεση με τα τελευταία στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για το 2013, τα οποία αφορούν τον πληθυσμό και την ισορροπία ανάμεσα στους θανάτους και τις γεννήσεις Ελλήνων.
Την προηγούμενη χρονιά είχαμε 94.134 γεννήσεις και 111.794 θανάτους. Ητοι, σημειώθηκε μείωση του πληθυσμού κατά 17.660 άτομα. Οι γεννήσεις το 2013 μειώθηκαν σε ποσοστό 6,21% σε σχέση με το 2012. Λιγοστεύουμε, υποχωρούμε, πεθαίνουμε. Το έθνος φθίνει και η ελληνόφωνη, ξενόδουλη νομενκλατούρα περί άλλα τυρβάζει.
Η μείωση των γεννήσεων σε σχέση με τους θανάτους και η «αποψίλωση» του πληθυσμού μέσω της υπογεννητικότητας και της μετανάστευσης χρεώνονται στην άρχουσα πολιτική, οικονομική και πνευματική τάξη, διότι πάντοτε η ηγεσία κατευθύνει τις μάζες προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Πάντοτε οι επικεφαλής με τις πράξεις, τις ιδέες, τις πρωτοβουλίες και το προσωπικό παράδειγμά τους δίνουν τον τόνο σε κάθε κοινωνία.
Η οικονομία, ο πολιτισμός, η πολιτική, η διπλωματία, ο αθλητισμός, όλες οι πτυχές και οι εκδηλώσεις του συλλογικού βίου, για να υφίστανται, έχουν μια βασική προϋπόθεση: να υπάρχουμε. Αν το έθνος μας σβήσει από τον χάρτη και απομείνει μόνο ως ανάμνηση στα ιστορικά βιβλία, τότε δεν θα έχουν νόημα ούτε η προσπάθεια για απομείωση του χρέους ούτε οι βελτιώσεις στις δομές του κράτους.
Ενα βασικό πρόβλημα που επιτείνει τη δημογραφική συρρίκνωση είναι, προφανώς, το οικονομικό. Στην Ελλάδα τα εισοδήματα έχουν κατρακυλήσει σε τόσο χαμηλό σημείο, ώστε ο μισθωτός και ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν δύνανται να συντηρήσουν τον εαυτό τους και να ανταποκρίνονται ταυτοχρόνως στις παρανοϊκές αξιώσεις του μνημονιακού κράτους. Οπότε, το να κάνουν οικογένεια φαντάζει κίνηση υψηλού οικονομικού ρίσκου, σχεδόν ανεύθυνη!
Ωστόσο, ακόμα κι αν ξεπεραστεί η οικονομική κρίση, οι δείκτες των γεννήσεων δεν πρόκειται να ανέβουν. Η κατηφόρα θα συνεχιστεί αν διαιωνιστεί η κρατούσα ιδεολογία του ευδαιμονισμού και του εγωισμού. Η δημιουργία οικογένειας δεν προϋποθέτει μόνο χρήματα, αλλά κυρίως χαρακτήρες. Απαιτεί ζευγάρια που δεν θα τοποθετούν την καλοπέρασή τους πάνω απ’ όλα. Θέλει θυσίες η οικογένεια. Και από τους πλούσιους και από τους φτωχούς. Το πολιτισμικό μοντέλο που ακολουθεί η κοινωνία μας είναι η ιδεολογία της συλλογικής αυτοχειρίας. Είναι ασύμβατο με εκείνον που απαιτεί η οικογένεια.
Μ.Η.Τ. 232120