«Εστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου· το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού έστιν». (Καινή Διαθήκη, Ματθ. 5,37). Ο Ιησούς Χριστός πριν από δύο χιλιετίες πρόσφερε την απόλυτη συνταγή απόκτησης αξιοπιστίας. Οι λόγοι μας να είναι μετρημένοι, το «ναι» να ισχύει καθ’ ολοκληρίαν και το «όχι» να είναι απόλυτο. Φυσικά, αυτή την παρότρυνση-συμβουλή είναι σχεδόν αδύνατον να την τηρήσει -έστω και για μία ημέρα- ένας συνηθισμένος πολιτικός μικρομεσαίου βεληνεκούς, ο οποίος έχει αποκτήσει την… έξη να είναι ανακόλουθος. Το «ναι» που θα πει σημαίνει «μάλλον όχι» και η άρνησή του εύκολα γίνεται κατάφαση όταν εκείνος θα υποπτευθεί ότι θα υποστεί συνέπειες.
Αν θέλει κάποιος να εμπεδώσει πώς πραγματοποιούνται οι άτακτες «ισπανικές» υποχωρήσεις και οι παραβιάσεις του προαναφερθέντος κανόνα που περιλαμβάνεται στην Αγία Γραφή, πρέπει να παρακολουθήσει επικαιρότητα πριν από την ψήφιση σημαντικού νομοσχεδίου και στη συνέχεια να δει προσεκτικά την επίμαχη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής. Εκεί παρατηρούνται τα εξής εντυπωσιακά και κωμικοτραγικά: Λίγο πριν από την ψήφο πολλοί βουλευτές μετατρέπονται σε λέοντες, αντάρτες, επαναστάτες που δεν θα διστάσουν να χάσουν έδρα και προνόμια για να υποστηρίξουν τη θέση τους. Την ημέρα, όμως, της… κρίσεως οι λέοντες μεταμορφώνονται σε αμνούς και το «ναι σε όλα» δονεί την αίθουσα της Βουλής.
Το να μεταβάλλει κάποιος την άποψή του δεν σημαίνει ότι είναι υποκριτής ή εξ ορισμού δόλιος. Αντιθέτως, μπορεί αυτό να αποδεικνύει ότι εξετάζει την αντίθετη γνώμη και την αποδέχεται αν την κρίνει ορθή.
Ωστόσο, οι ευκαιριακές παλινωδίες αρκετών εθνοπατέρων δεν τιμούν την κοινοβουλευτική διαδικασία – ειδικά όταν εκδηλώνονται με ευκαιριακό τρόπο και αποσκοπούν σε βραχυπρόθεσμα, μικροκομματικά οφέλη.
Η σταθερότητα, η σοβαρότητα και η τιμή που αρμόζει στο πολίτευμα εξασφαλίζονται μόνο διά της συνέπειας λόγων, υποσχέσεων και έργων των εκλεγμένων αντιπροσώπων μας. Είτε αυτά έχουν να κάνουν με την παιδεία, την εθνική άμυνα και τη δημόσια τάξη είτε με το… γάλα.
Μ.Η.Τ. 232120