Μία από τις χειρότερες υπηρεσίες που έχει προσφέρει σύσσωμη η Αριστερά στην πατρίδα μας είναι η συστηματική κατασυκοφάντηση των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Ακόμα και τα κόμματα που δηλώνουν απλώς «σοσιαλιστικά», «ευρωσοσιαλιστικά» και αποκηρύσσουν τον κομμουνισμό αντιμετωπίζουν όλους τους ένστολους υπερασπιστές της εδαφικής ακεραιότητας και της δημόσιας τάξης ως κάτι ανάμεσα σε «βασανιστές» και «καταπιεστές του λαού». Η ήττα του ΚΚΕ από τον τακτικό στρατό (το 1949) και ο έλεγχος της δραστηριότητας των πρακτόρων της Μόσχας από την Αστυνομία -για να μην καταντήσει η χώρα Αλβανία- συνιστούν αξεπέραστα ψυχολογικά «τραύματα» για τις ηγεσίες των κομμάτων που υπερασπίζονται έμμεσα ή άμεσα τις μαρξιστικές ουτοπίες και τον σταλινικό ολοκληρωτισμό.
Το κακό με αυτήν την υπόθεση είναι ότι τα αντιστρατιωτικά και αντιαστυνομικά αντανακλαστικά των ερυθρών ή… ροζ ελίτ έχουν περάσει και στις μάζες των εκλογέων των αντίστοιχων κομμάτων.
Χρειάστηκαν δεκαετίες μαύρης και φαιάς προπαγάνδας για να γίνει εφικτό αυτό, αλλά… συνέβη. Οι αριστεροί κατά παράδοσιν αντιμετωπίζουν (τουλάχιστον) με σκεπτικισμό Στρατό και Αστυνομία. Σε κάθε περίπτωση υιοθετούν άκριτα και άμεσα οποιαδήποτε μομφή στραφεί εναντίον τους: από το δήθεν σκίσιμο του Κορανίου από αστυνομικό ως τις πρόσφατες αναπόδεικτες και έωλες κατηγορίες για τους λιμενικούς «που ήθελαν να πνίξουν» τους λαθρομετανάστες.
Ενώ η ίδια η πραγματικότητα συνήθως διαψεύδει τους μπροστάρηδες των αντιστρατιωτικών και αντιαστυνομικών προπαγανδιστικών εκστρατειών, εκείνοι δεν αλλάζουν γραμμή.
Μ.Η.Τ. 232120