Ολα τα πράγματα, τα επινοήματα, οι καταστάσεις, τα σχέδια και οι προσδοκίες των ανθρώπων, ακόμα και στον φθαρτό μας κόσμο, κρίνονται. Πριν από την ακριβοδίκαιη, τελική κρίση του Θεού υπάρχει ένας εξαιρετικά σκληρός και άτεγκτος έλεγχος: εκείνος του χρόνου. Ο χρόνος εξάγει ασφαλή συμπεράσματα για πολλά. Περνάει και ό,τι αντέχει στο πέρασμά του αξίζει να το υιοθετήσουν οι κοινωνίες. Τώρα, το πλήρωμα του χρόνου έχει φτάσει για την οριστική καταδίκη της προδοτικής απόφασης να υπαχθεί η χώρα μας στο Μνημόνιο. Τα νύχια των διεθνών τοκογλύφων έχουν αρχίσει να γδέρνουν τις εξώθυρές μας και καρφώνονται πάνω σε κάτι το οποίο, παγκοσμίως, θεωρείται ιερό: στην εστία μας. Ολα δείχνουν ότι ανοίγει ο δρόμος για την έναρξη των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας. Οπως έγραψε σχετικά η εφημερίδα μας, «στους 90.000 υπολογίζονται οι “μελλοθάνατοι” της μεσαίας τάξης που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους με την επικείμενη άρση προστασίας από τους πλειστηριασμούς».
Το άρθρο αναφέρεται στην πολυάριθμη κοινωνική ομάδα, η οποία δεν έχει διαβεί ακόμη το κατώφλι της εξαθλίωσης αλλά έχει πληγεί σφοδρά από την ύφεση, τη μείωση μισθών και την ανεργία που έχει πλήξει κάθε οικογένεια. Αυτοί, που το εισόδημά τους κρίνεται μεν «επαρκές» από την κυβέρνηση αλλά δεν φτάνει για να ανταποκριθούν στα δάνεια που έχουν συνάψει -υπό άλλες συνθήκες- με τις τράπεζες, είναι οι μεγάλοι χαμένοι της «απελευθέρωσης» των πλειστηριασμών.
Και οι τράπεζες; Αυτές που έχουν ωφεληθεί τόσο από τις επανακεφαλαιοποιήσεις, τις οποίες πλήρωσε και πληρώνει με το αίμα του ο λαός; Δεν συμμετέχουν στο ρίσκο του δανεισμού; Μόνο ο δανειολήπτης θα συμμετέχει; Εκείνος που ήδη έχει καταβάλει το τίμημα της «ευστάθειας του τραπεζικού συστήματος»;
Και η ευστάθεια του πολιτικού συστήματος; Θα αντέξει τον «τυφώνα» που θα ξεσπάσει έπειτα από το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας; Μπορούν οι διαχειριστές των κοινών υποθέσεων να αναλάβουν την ευθύνη να τινάξουν την κοινωνία στον αέρα;
Μ.Η.Τ. 232120