Για ακόμη μία χρονιά οι συνδικαλιστές της εκπαίδευσης θέλουν να παίξουν με τα παιδιά μας. Οσο δίκαια κι αν είναι τα αιτήματά τους, άρχισαν πάλι να ετοιμάζονται για την καθιερωμένη κάθε χρόνο… επαναστατική γυμναστική. Το κάνουν χρόνια, το ετοιμάζουν και φέτος. Ξεκινούν για δύο ημέρες εκείνοι και στη συνέχεια βάζουν τα παιδιά μπροστά ώστε να ξεκινήσουν οι καταλήψεις. Αποτέλεσμα; Τα παιδιά που πάνε στα δημόσια σχολεία μένουν πίσω στην ύλη, αποσυντονίζονται και όλα δουλεύουν για την παραπαιδεία στην οποία συμμετέχουν και καθηγητές.
Εχουμε φτάσει στο σημείο οι μαθητές, ιδίως στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με το ερώτημα εάν επιλέγουν το φροντιστήριο ή το σχολείο, να προτιμούν το πρώτο. Υπάρχουν εκατοντάδες μαθητές που κρατούν απουσίες για το τέλος και κάνουν… κοπάνες για να κάνουν περισσότερες ώρες φροντιστήριο! Αυτό γιατί οι μαθητές αξιολογώντας τους καθηγητές τους στο σχολείο διαπιστώνουν ότι δεν έχουν να πάρουν τίποτε από αυτούς τις ώρες που βρίσκονται στο σχολείο, γιατί τις θεωρούν χαμένες.
Και αντί αυτό να ταρακουνήσει τους εκπαιδευτικούς και το διοικητικό συμβούλιο της ΟΛΜΕ, εκείνοι περί άλλα τυρβάζουν, μην τολμώντας να δουν πού οδηγούν κάθε χρόνο εκατοντάδες οικογένειες.
Για αυτά όμως δεν είδαμε καμία απεργία, δεν είδαμε καμία πειθαρχική ποινή σε όσους κατά κύριο επάγγελμα έχουν την ελληνική πατέντα της παραπαιδείας.
Ούτε τους είδαμε να αντιδρούν για τα βιβλία που είναι ακατανόητα, μπερδεμένα και αποκρουστικά για τα παιδιά.
Ούτε τους βλέπουμε να αντιδρούν όταν περιορίζονται οι ώρες διδασκαλίας στην Ιστορία και τη Γλώσσα, που αποτελούν τα μεγάλα όπλα του Ελληνισμού, τα τελευταία οχυρά.
Οι καθηγητές -με εξαιρέσεις ασφαλώς- έχουν παραδοθεί και υιοθετήσει τη στρατηγική της μη εμπλοκής με τους μαθητές τους, της μη εμπλοκής με αυτό που λέμε Παιδεία.
Οσοι θυμηθούμε τους δασκάλους μας, που με λιγότερα εφόδια, μόρφωναν και αγαπούσαν τα παιδιά, μας πιάνει θλίψη με τα όσα γίνονται. Όχι βέβαια ότι οι πολιτικές ηγεσίες είναι άμοιρες ευθυνών για την εικόνα των σχολείων μας.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, για αυτό ας μην παίξουν για άλλη μια φορά με τα παιδιά μας . Αρκετά δύσκολα περνάνε από την οικονομική ανέχεια των γονιών τους…
Μ.Η.Τ. 232120