Με θλίψη αντιμετώπισε η κοινή γνώμη τα νέα για την έξωση που υπέστη ο σεμνός και καταξιωμένος ηθοποιός Πέτρος Φυσσούν. Ενας άνθρωπος που αγαπήθηκε από τους τηλεθεατές και τους λάτρεις του ελληνικού σινεμά και ψυχαγώγησε γενιές ολόκληρες με τους ρόλους που ενσάρκωσε στα ραδιοφωνικά θεατρικά έργα πετάχτηκε έξω από το σπίτι του.
Ενας συνεπής επαγγελματίας αντιμετώπισε τέτοιο οικονομικό πρόβλημα, ώστε δεν ήταν σε θέση ούτε να πληρώσει τα ενοίκια στους ιδιοκτήτες της οικίας στην Πεύκη, όπου έμενε τα τελευταία τέσσερα χρόνια με τη σύζυγό του, την κόρη του αξέχαστου Κώστα Χατζηχρήστου.
Η βία, η ταραχή και η πίκρα της έξωσης οδήγησαν τον κ. Φυσσούν στο νοσοκομείο. Μια ιστορία της καθημερινότητας, μια σκληρή «συνήθεια» της μνημονιακής εποχής μας, που συγκίνησε το πανελλήνιο όχι μόνο επειδή το πρόσωπο του κ. Φυσσούν είναι αγαπητό, αλλά διότι θυμίζει πολλά «οικεία κακά». Στη θέση του πρωταγωνιστή βρίσκονται -και δυστυχώς αναμένεται να βρεθούν- εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες τούτης της βασανισμένης πατρίδας.
Καλοί οικογενειάρχες, υποδειγματικοί (μέχρι πρότινος) φορολογούμενοι, σκληρά εργαζόμενοι επιχειρηματίες και συνεπείς υπάλληλοι με πολλά, μικρά ή μεγάλα, τσακισμένα όνειρα.
Ελάχιστοι προλαβαίνουν να αντιληφθούν πόσο γρήγορα κατρακυλούν στον γκρεμό της ανέχειας, στην άβυσσο της φτώχειας. Ακόμα πιο λίγοι δύνανται να συνειδητοποιήσουν τι πρέπει να κάνουν για να ξεφύγουν από τον διασυρμό και την αχάριστη συντροφιά της ανάγκης. Είχαν μια ζωή, με τις δυσκολίες της έστω, που είχε πάρει έναν δρόμο, ακολουθούσε μια πορεία. Ανακάλυπταν τις χαρές της ημέρας τους και πολεμούσαν με όσα μέσα διέθεταν τον αναπόφευκτο πόνο που σκορπίζει ο βίος όλων μας.
Ξαφνικά, όμως, τα όπλα των πολιτών σίγησαν. Τα διαθέσιμα εξαφανίστηκαν. Οι υποχρεώσεις πλήθυναν. Τα άγχη πολλαπλασιάστηκαν. Δεν θέλει και πολύ να μείνεις άστεγος, να γευτείς το δηλητήριο της πλήρους ανημπόριας. Η ύφεση, η ανεργία, η ξενοδουλεία που δημιούργησαν τα προδοτικά μνημόνια δεν είναι φιλμ. Δύσκολα θα έχουν happy end…
Ο Φυσσούν είμαστε εμείς.
Μ.Η.Τ. 232120