Η παρελθούσα τριετία χαρακτηρίζεται από τρομερή ένταση. Η καταστροφή που προκάλεσε η προδοσία της υπαγωγής της πατρίδας μας στο έλεος της τρόικας έχει κάνει τον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό χρόνο να τρέχει με ασύλληπτη ταχύτητα. Ισχυροί κομματικοί σχηματισμοί καταβαραθρώνονται εκλογικά, προσωπικότητες ξεθωριάζουν εν μια νυκτί, λες και παρήλθε αιώνας, και πολιτικές δεσμεύσεις ακυρώνονται δίχως καμία σοβαρή εξήγηση ή δικαιολογία.
Είναι τέτοια η πίεση που δέχεται το σύνολο του λαού μας, ώστε ένα λάθος, που στο παρελθόν θα περνούσε «απαρατήρητο», μπορεί να κοστίσει τα πάντα! Ο κ. Κουβέλης με τις παλινωδίες, τις υπαναχωρήσεις και την εξοργιστική ασάφεια των θέσεων και των προθέσεών του είναι ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, που παραπέμπει στα παραπάνω.
Ενώ μέσα σε έναν χρόνο προσυπέγραψε όλες τις μνημονιακές πολιτικές που έφτασαν τη χώρα σ’ αυτό το σημείο που βρίσκεται, νόμισε ότι ανακάλυψε την ιδανική στιγμή «απόδρασης» στη συγκυρία της αναστολής λειτουργίας της ΕΡΤ!
Αν εμπιστευτεί κάποιος τις επίσημα διατυπωμένες θέσεις και όχι τις αναλύσεις περί συμφερόντων που κινήθηκαν στο παρασκήνιο, τότε θα διαπιστώσει ότι ο κ. Κουβέλης φιλοδοξεί να αποδεικνύει την «αριστεροφροσύνη» του με την υπεράσπιση όλων των «κεκτημένων» του δημόσιου τομέα. Ακόμα κι όταν έχει πολλάκις αποδειχτεί ότι κάποιος οργανισμός του Δημοσίου νοσεί βαριά. Ακόμα κι όταν είναι κοινώς αποδεκτό ότι η αναξιοκρατία, ο νεποτισμός, ο παρασιτικός βίος ορισμένων και η κακοδιοίκηση σε πολλούς τομείς και λειτουργίες του κράτους έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω.
Ο κ. Κουβέλης θέλησε να γευτεί τους καρπούς της εξουσίας φορώντας τον… άσπιλο χιτώνα του αμετόχου και διαφωνούντος. Μόλις συνειδητοποίησε ότι αυτό είναι ανέφικτο και ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να λάβει σαφή θέση υπέρ ή εναντίον κεντρικών πολιτικών αποφάσεων, ανέκρουσε πρύμναν. Εκανε δηλαδή αυτό που συνηθιζόταν στην προ Μνημονίου μεταπολιτευτική Ιστορία του τόπου μας. Ομως, αυτού του είδους οι κουτοπονηριές είναι εκτός εποχής και κοστίζουν σε όσους προβαίνουν σε αυτές περισσότερα απ’ όσα αποφέρουν.