Η οικονομική κρίση, κάπως και κάποτε, θα περάσει. Εφόσον υπάρχουν λαός και τόπος και παράγεται έργο, θα δημιουργείται πλούτος. Οταν αυτός ο πλούτος θα τύχει λελογισμένης και έξυπνης διαχείρισης, τότε το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα θα λυθεί. Η ίδια η δυναμική των πραγμάτων οδηγεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Ούτως ή άλλως, η Ελλάς έχει περάσει περιόδους ακμής και ύφεσης. Ευμάρειας και στέρησης. Ετσι είναι τα γυρίσματα του χρόνου. Η ύλη δεν χάνεται. Ανακυκλώνεται και αλλάζει νομείς και πρόσκαιρους κατόχους.
Ωστόσο, το μείζον ζήτημα για το Γένος μας δεν άπτεται της ύλης, των χρημάτων και των επιτοκίων των κρατικών ομολόγων. Είναι πρωτίστως πνευματικό. Εχει να κάνει με τη μεγάλη στέρηση και υστέρηση στον τομέα της Παιδείας – όχι μόνο του συστήματος της κρατικής εκπαίδευσης. Τα κενά ξεκινούν από την οικογένεια, μεγαλώνουν στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, διαχέονται στην κοινωνία και τελικά τα αντιλαμβάνονται τα εγχώρια και διεθνή αρπακτικά, όπως τα πεινασμένα αγρίμια μυρίζουν το αίμα που τρέχει από τις πληγές των θυμάτων τους.
Τα κρούσματα εφηβικής εγκληματικότητας, οι αυτοχειρίες νέων που δεν μπορούν να διαχειριστούν την πίεση των εξετάσεων και τις αφόρητες πιέσεις του περιβάλλοντός τους, οι εθελούσιες «αποδράσεις» μικρών παιδιών που πείθονται από τις διαδικτυακές ανοησίες εγκληματικών στοιχείων δεν είναι τυχαία περιστατικά. Μαρτυρούν κάτι ευρύ και απειλητικό, που πλήττει τον κορμό του έθνους. Ο «φωτισμός» του λαού μας, τον οποίον επιδίωκαν οι οραματιστές της Εθνεγερσίας του 1821, όχι μόνο δεν έχει… συμβεί ακόμα, αλλά δείχνει να απομακρύνεται. Η οικονομική δυσχέρεια που αντιμετωπίζουμε τα τελευταία χρόνια δεν είναι το αίτιο της απομάκρυνσης του φωτός αλλά το αποτέλεσμά της.
Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε μια και καλή τούτη την ανοιχτή πληγή, πρέπει να επικεντρωθούμε στο βασικό: στη σωστή καθοδήγηση των νέων.
Η Παιδεία που προσφέρεται στη νεολαία, η ιεράρχηση των αξιών, τα ηθικά πρότυπα που προβάλλουν οι μηχανισμοί «ενημέρωσης» και η κατεστημένη ιδεολογία είναι κεφάλαια του ελληνικού δράματος που πρέπει να αναγνωστούν και να αναλυθούν τάχιστα.
Διαθέτουμε ένα σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης που δεν δίνει δεκάρα για την κριτική σκέψη, αλλά δοξάζει την παπαγαλία. Συντηρούμε ένα μιντιακό σύστημα που λειτουργεί ως ντελάλης της οθωμανικής κατοχής και του χυδαίου υλισμού, με ημιμαθείς ή αστοιχείωτους επαγγελματίες, που συστήνονται ως «δημοσιογράφοι». Εκλέγουμε αντιπροσώπους σε μεγάλα αξιώματα, οι οποίοι υπερηφανεύονται για το ετερόφωτο των σπουδών τους και δυσκολεύονται να συνεννοηθούν στα ελληνικά.
Οι περισσότεροι «επιφανείς» ασχολούνται με τους νέους, όταν ψάχνουν για αφισοκολλητές, αγγαρειομάχους ή φρέσκια σάρκα για αγορασμένες ηδονές. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η καταστροφή επήλθε φυσιολογικά…
Μ.Η.Τ. 232120