Οι πολιτικοί, οι πολίτες και οι δημοσιολογούντες έχουν παρομοιάσει πάμπολλες φορές τη χώρα με πλοίο. Σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου κυριαρχεί το θαλάσσιο στοιχείο, είναι φυσικό να εμπνέονται οι άνθρωποι αυτή την παρομοίωση. Σ’ αυτό το πλοίο που κλυδωνίζεται, εδώ και χρόνια, από μια βαθιά κρίση το ζήτημα είναι ποιος πηδαλιουχεί και πού το κατευθύνει. Αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα, οι τελευταίοι πλοίαρχοι είτε δεν ήξεραν γρυ από θάλασσα ή ήθελαν (όπως ο Γιώργος Παπανδρέου και οι συναυτουργοί του) να ρίξουν το εύδρομο στα βράχια. Εκείνοι που ήταν άσχετοι περί… ναυτοσύνης αγνόησαν το μείζον και επικεντρώθηκαν στο έλασσον. Είχαν την εντύπωση ότι το παν στη διακυβέρνηση μιας χώρας είναι τα χρήματα και η διαχείριση της οικονομίας και πως η ιδεολογία είναι κάτι ασήμαντο – αφού δεν τρώγεται ή… μεταβιβάζεται. Μπέρδεψαν τα καύσιμα, πού είναι τα κεφάλαια, με το πηδάλιο, το οποίο είναι η ιδεολογία.
Κι όμως η ιδεολογική ηγεμονία της έξαλλης Αριστεράς ήταν εκείνη που βύθισε την πατρίδα μας στα θολά νερά της ανυποληψίας και της απώλειας εθνικής κυριαρχίας. Η Δεξιά μπορεί να κυβέρνησε κάποια χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, αλλά ποτέ δεν εξουσίασε. Είχε παραδώσει το πηδάλιο, την πνευματική κατεύθυνση της χώρας, σε νοσταλγούς του Στάλιν, σε οπαδούς του Γκράμσι, σε θαυμαστές της ΟΠΛΑ και υποστηρικτές μιας ανελεύθερης και εγκληματικής θεωρίας, που κατέρρευσε σε ολόκληρο τον κόσμο – πλην Ελλάδος!
Η ασυναρτησία, η μοχθηρία, η αναξιοκρατία, τα συμπλέγματα κατωτερότητας και τα χαμηλότερα των ενστίκτων που μαίνονταν στις συνειδήσεις των ηττημένων μαρξιστών του 1949 αποτέλεσαν την επίσημη κρατική ιδεολογία! Το είδαμε παντού. Στο Δημόσιο, στα πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ, στις επιχειρήσεις.
Για να μην επαναληφθεί η ίδια αχρείαστη ελληνική τραγωδία, η παράταξη της Δεξιάς οφείλει στην Ελλάδα να αντιμετωπίζει τα ιδεολογικά ζητήματα ως ύψιστης σημασίας. Δεν είναι… παρακατιανό θέμα η ηθική, η πνευματική και η πολιτική συγκρότηση των Ελλήνων, όπως νόμιζαν μερικοί μαθητευόμενοι μάγοι.
Μ.Η.Τ. 232120