Στο χθεσινό φύλλο της «δημοκρατίας» υπήρχε μια σημαντική είδηση για όλους όσοι γνωρίζουν να διαβάζουν τα σημεία των καιρών: «Μητέρα και κόρη μήνυσαν τον Γιώργο Παπανδρέου για εσχάτη προδοσία. Οι κυρίες Γεριτσίδου είχαν καταθέσει τη μήνυση επί παντοδυναμίας του ΓΑΠ στις 22 Μαρτίου 2011. […] Προσέφυγαν επίσης στον ΟΗΕ και στο ποινικό δικαστήριο της Χάγης, καταγγέλλοντας τον τέως πρωθυπουργό για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για γενοκτονία».
Η ουσία της ενέργειας των δύο απλών πολιτών της χώρας είναι τόσο μεγάλη όσο και ο συμβολισμός και το πολιτικό μήνυμά της. Αν ευδοκιμήσει είτε η μήνυση είτε η προσφυγή στον ΟΗΕ και στο ποινικό δικαστήριο της Χάγης, οι εξελίξεις θα είναι, αν μη τι άλλο, θεαματικές.
Ταυτόχρονα, αξίζει να εξεταστεί το κίνητρο των δύο γυναικών για να καταλήξουν να ζητήσουν από την ελληνική και τη διεθνή Δικαιοσύνη (στον βαθμό που υπάρχουν και λειτουργούν) να επιληφθούν της υπόθεσης. Αν ένιωθαν οι Ελληνες πολίτες ότι εκπροσωπούνται επαρκώς από τους θεσμούς και τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, δεν θα έμπαιναν σε κόπους και έξοδα για να ζητήσουν το δίκιο τους. Θα ήταν πεπεισμένοι ότι κάποιος υπεύθυνος και ισχυρός θα μεριμνούσε για τα δέοντα.
Τώρα, όμως, η πικρή αλήθεια είναι ότι η κοινή γνώμη πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχει γενική συναίνεση των ισχυρών για την εκποίηση της χώρας και του μέλλοντος των πολιτών της στις «δάνειες δυνάμεις». Ολοι νιώθουν ακάλυπτοι, απροστάτευτοι, έρμαια των συγκυριών, προδομένοι από παντού.
Απούσης ηγεσίας και εκπροσώπησης, η μόνη οδός που απομένει στην κοινωνία είναι η φυγή προς τα εμπρός. Η αντεπίθεση. Με μηνύσεις, αγωγές, κινητοποιήσεις και με κάθε άλλο πρόσφορο μέσο.
Μ.Η.Τ. 232120