Υψιστη ένδειξη πολιτισμού, καλλιέργειας και προόδου δεν είναι ούτε τα τεχνολογικά επιτεύγματα ούτε ο πλούτος ούτε τα ιστορικά και αρχαιολογικά μνημεία. Είναι ο ανθρωπισμός, η καλοσύνη. Η ύπαρξη νοηματοδοτείται από το καλό και σε αυτό επιστρέφει όταν ολοκληρώσει την επίγεια διαδρομή της. Αυτό τουλάχιστον νιώθουμε εμείς οι Ελληνες που πιστεύουμε στον Χριστό.
Συνολικά και διαχρονικά ο ελληνικός τρόπος είναι μια άσκηση αρετής και έμπρακτης καλοσύνης. Στο διάβα μας στα μονοπάτια των καιρών αποδειχθήκαμε πολλαπλασιαστές καλοσύνης και προσπαθήσαμε ειλικρινά να είμαστε και να παραμένουμε άνθρωποι. Εγκλήματα και παραβάσεις σημειώθηκαν από ομοεθνείς μας -αναπόφευκτο τούτο-, αλλά ουδέποτε ο ελληνισμός έγινε ταυτόσημος γενοκτονιών και κακουργίας.
Οταν χρεοκόπησαν οι Γερμανοί, αμέσως μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ελληνες, που είχαν καταστραφεί εξαιτίας τους, δεν επέχαιραν για το γεγονός. Δεν ειρωνεύτηκαν, δεν σάρκασαν. Σε πολλές περιπτώσεις βοήθησαν τους δήμιους τους. Την ίδια συμπεριφορά είχαμε και με την τουρκική χρεοκοπία το 2001. Ουδέποτε ως λαός κομπάσαμε για τους επί μισή χιλιετία περίπου τυράννους μας ότι «εμείς μπαίνουμε στο ευρώ κι εκείνοι φτωχαίνουν». Δεν είδαμε στις τηλεοράσεις μας «σατιρικά» σόου σε βάρος των τότε ανήμπορων Τούρκων.
Παρομοίως φερθήκαμε όταν η οικονομική αθλιότητα εξαπλώθηκε στον βαλκανικό χώρο και ειδικότερα το 1997 με την αλβανική εξέγερση και την πλήρη διάλυση της βουλγαρικής οικονομίας.
Τώρα, την ώρα της συλλογικής, μεγάλης δοκιμασίας μας διαπιστώνουμε ότι οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας διατελούν σε απόλυτη ψυχολογική και πολιτισμική παρακμή. Μας ειρωνεύονται και μας λοιδορούν για τη δυσπραγία μας. Γελούν με τους αγωνιούντες Ελληνες και σκέφτονται σαν τις ύαινες τι μπορούν να αρπάξουν από τη συλλογική περιουσία μας. Θλίψη προκαλούν και οίκτος τούς πρέπει.
Μ.Η.Τ. 232120