Αδίστακτοι, επικίνδυνοι

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είδαν τον πρόεδρο του κόμματός τους να υφαρπάζει την ψήφο των πολιτών με το «λεφτά υπάρχουν».

Επικαλέστηκαν «εθνική αναγκαιότητα» όταν η Ελλάδα οδηγείτο σιδηροδέσμια στη μέγκενη της τρόικας, στο κολαστήριο του ΔΝΤ. Υπερασπίστηκαν, προσποιούμενοι τους… θλιμμένους, τον αφανισμό των εργασιακών δικαιωμάτων, τις περικοπές των συντάξεων, τις μειώσεις των μισθών. Ψήφισαν δίχως δεύτερη σκέψη το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, τον εφαρμοστικό νόμο που κατέστησαν κουρελόχαρτο το Σύνταγμα, υποθήκευσαν τον δημόσιο πλούτο και αφαίρεσαν την εθνική κυριαρχία από τους Ελληνες. Μερικοί από αυτούς, αρλεκίνοι κανονικοί, πάντα έλεγαν ότι το έκαναν για «τελευταία φορά». Μέχρι που εμφανιζόταν η επόμενη!

Τα ονόματα όσων έδιναν σε τακτά χρονικά διαστήματα το φιλί της ζωής στον μηχανισμό διάλυσης της χώρας πρέπει να περάσουν στις μελανότερες σελίδες της ελληνικής Ιστορίας. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ανάξιοι της πατρίδας και οι ψηφοφόροι τους σίγουρα αισθάνονται βαρύτατες τύψεις για το κατάντημα των αντιπροσώπων τους.

Η πατρίδα, όρος που επικαλούνται συχνότατα -αν και δεν τους αρέσει να υπάρχει ο προσδιορισμός «Εθνικής» στο υπουργείο Παιδείας-, καταστρέφεται. Εκείνοι δεν σταματούν ούτε στιγμή να κάνουν εσωκομματικές μετάνοιες και εξουσιαστικές ασκήσεις ακριβείας.

Το ΠΑΣΟΚ ούτε μία φορά στην ιστορία του δεν έχει αποδείξει ότι τοποθετεί σε δεύτερη μοίρα την κομματική «πειθαρχία» μπροστά στο συμφέρον της χώρας. Ο,τι κι αν πράξουν οι επικεφαλής του, όσο κι αν διασύρουν ή θέσουν σε κίνδυνο τη χώρα, τα βουλιμικά στελέχη του θα αντιστέκονται λυσσαλέα σε κάθε απόπειρα απαγκίστρωσής τους από την εξουσία.

Υπό μίαν έννοια οι βουλευτές που πράττουν έτσι κάνουν μια γενναία δημόσια ομολογία. Αδυνατούν να υπάρξουν ως αυτόνομες προσωπικότητες εκτός ΠΑΣΟΚ. Μόνο γι’ αυτό είναι ικανοί.