Πτώση καθεστώτος

Τα σημεία των καιρών είναι τόσο ξεκάθαρα ώστε μπορούν να τα αντιληφθούν σχεδόν άπαντες. Οι ελάχιστοι που δεν μπορούν να τα διακρίνουν είναι εκείνοι που ξεθωριάζουν και θραύονται μαζί με το φαύλο εποικοδόμημα που δημιούργησαν. Οι δομές του παπανδρεϊσμού, ένας τρόπος σκέψης που μεταδόθηκε σαν πανώλη στην ελληνική κοινωνία και κυριάρχησε, διαλύονται ακουσίως από τον τελευταίο επίγονο της ολέθριας δυναστείας. Από τον εργώδη αποδομητή της Ελλάδας. Η κατοχική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου σφραγίζει με τραγελαφικό τρόπο το πιο δυσώδες κεφάλαιο του σύγχρονου πολιτικού βίου.

Η χώρα δεν καταστρέφεται, απλά κλυδωνίζεται. Οσο κι αν φαντάζει αντιφατικό, το σφοδρό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό ταρακούνημα βοηθάει τη χώρα να ξεφορτωθεί ασήκωτα βάρη: Τη διαφθορά, τον αμοραλισμό, τη χυδαιότητα, τον τραμπουκισμό, την τρομοκρατία, την αναξιοκρατία, την υποτέλεια, τον φασισμό του «προοδευτισμού», την υποκρισία της πολιτικής ορθότητας, την τυραννία των εργολάβων. Το καθεστώς ΠΑΣΟΚ καταρρέει όπως του αρμόζει. Με πάταγο και πνιγμένο στα σκουπίδια που παρήγαγαν οι άρπαγες με τα ζιβάγκο, οι οποίοι… εκσυγχρονίστηκαν σε άρπαγες με σινιέ κοστούμια και «επώνυμα» μοντελάκια.

Ενα μείζον ζήτημα για την Ελλάδα είναι ο παραδειγματικός κολασμός των πρωταιτίων του πραξικοπήματος του Μνημονίου. Αυτό είναι πρακτικά αδύνατον να μη συμβεί – αν δεν επιθυμούμε να περάσουμε πάλι τα ίδια.

Το άλλο κρίσιμο στοίχημα είναι η κατανόηση, από την πλευρά των πρωταγωνιστών, της επόμενης σελίδας της ελληνικής Ιστορίας ότι δεν πρόκειται να αντέξουν ούτε λεπτό, αν δεν ανταποκρίνονται στο… αυτονόητο. Δηλαδή, θα έχουν σε μηδενικό χρόνο τη μοίρα της απερχόμενης πολιτικής σπείρας, αν δεν είναι ευθείς στα λόγια, ικανοί στα έργα, νεαροί στον τρόπο σκέψης και ουσιαστικά άφθαρτοι.

Τόσο απλό. Τόσο δύσκολο…