Τα αριστερά κόμματα τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχουν κυβερνήσει αυτοδύναμα τη χώρα ή έστω συνεργαζόμενα με όμορες πολιτικές δυνάμεις. Ωστόσο, είναι γενικά παραδεκτό ότι έχουν επικρατήσει σε σημαντικότατες λειτουργίες του δημόσιου βίου.
Ουδείς μπορεί να αρνηθεί την κυριαρχία διάφορων εκδοχών της Αριστεράς στην παιδεία και τη μονοκρατορία τους στην καθημερινότητα των ιδρυμάτων της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Το ίδιο περίπου συμβαίνει στον πολιτισμό, στα ΜΜΕ, στις υψηλές διοικητικές θέσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων. Από τη διαφήμιση και τις τράπεζες έως τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και τις αίθουσες τέχνης, οι κινούντες τα νήματα, στη συντριπτική πλειονότητα, προέρχονται από κόμματα και γκρούπες που ξεπήδησαν από τα σπλάχνα του ΚΚΕ.
Στον δημόσιο τομέα η ηγεμονία της Αριστεράς ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμα και του πιο φιλόδοξου οπαδού του Γκράμσι. Ηταν (και είναι) ευκολότερο για κάποιον υπάλληλο του Δημοσίου να δηλώσει ότι ανήκει σε ομάδα που φλερτάρει με το… αντάρτικο πόλης, παρά να πει ότι στηρίζει τη Νέα Δημοκρατία.
Η κρίση και η ανέχεια που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι μια από τις συνέπειες της άλωσης των κρίσιμων τομέων του συλλογικού βίου από τους οπαδούς των σταλινικών ή άλλων τυραννιών και ουτοπιών, που είναι χρωματισμένες από το κόκκινο του αίματος των διαφωνούντων. Η Αριστερά δεν κυβέρνησε, αλλά εξουσίασε, μας διδάσκει η Ιστορία. Πολλοί τείνουν να το ξεχάσουν.
Τρανή απόδειξη για την ολέθρια λήθη που σκεπάζει τα γεγονότα είναι τα υψηλότατα ποσοστά που συγκεντρώνουν στις τελευταίες δημοσκοπήσεις τα κόμματα της Αριστεράς. Στο γκάλοπ της Public Issue το συνολικό ποσοστό των αριστερών κομμάτων ξεπερνάει το ιστορικό 24,4% της ΕΔΑ (εκλογές του 1958)!
Η Αριστερά βρίσκει χώρο στην πολιτική ζωή και επεκτείνεται…
Μ.Η.Τ. 232120