Απάνθρωπη κυβέρνηση

Στην αρχή της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο «απόλυτος εχθρός» ήταν οι μεροκαματιάρηδες των προγραμμάτων Stage που έκαναν το έγκλημα να βρουν μια υποαμειβόμενη «θέση στον ήλιο» επί Νέας Δημοκρατίας. Λίγα δάκρυα χύθηκαν όταν οι «σταζιέρηδες» έχαναν τη δουλειά τους, υβριζόμενοι από το καθεστώς.

Στη συνέχεια, ορίστηκαν ως «βύσματα» και «βολεμένοι» οι συμβασιούχοι, που έκαναν κι αυτοί το ολέθριο σφάλμα της αναζήτησης εργασίας όταν κυβερνούσε η «Δεξιά». Ούτε στο πογκρόμ που εξαπολύθηκε εναντίον τους αντέδρασε επαρκώς η κοινωνία. Ορισμένοι ίσως αντιμετώπισαν θετικά το γεγονός, κατατρυχόμενοι από το παραδοσιακό ελληνικό σύνδρομο του να «ψοφήσει η γελάδα του γείτονα».

Ακολούθως, ο αντιλαϊκός οδοστρωτήρας του Γιώργου Παπανδρέου πέρασε πάνω από τους φορτηγατζήδες, που παρουσιάστηκαν από τη «συμμαχία των προθύμων» με τόσο μελανά χρώματα, ώστε θα πίστευε κάποιος ότι ευθύνονταν για το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι υλακές των πολιτικών που καταφέρονταν εναντίον τους ενώθηκαν με εκείνες της «σοβαρής» μνημονιακής δημοσιογραφίας. Μέσα στο πανδαιμόνιο που δημιουργήθηκε, λίγοι άκουσαν τους λυγμούς από τις οικογένειες των ιδιοκτητών αδειών για φορτηγά, που αυτοκτόνησαν λόγω της ανέχειας που προκάλεσαν οι κυβερνητικές αποφάσεις.

Στον γύρο του θανάτου ακολούθησαν οι φαρμακοποιοί, οι ναυτεργάτες και οι ταξιτζήδες. Τώρα έπονται οι -κατά Θόδωρο Πάγκαλο- «άχρηστοι και κοπρίτες» δημόσιοι υπάλληλοι. Η κοινωνία σαλαμοποιήθηκε με γκεμπελική μαεστρία και οι φορολογούμενοι πολίτες, ακόμη και οι άνεργοι, οδηγούνται σταδιακά στα οικονομικά κρεματόρια της πιο αντεθνικής και απάνθρωπης κυβέρνησης που έχει δει ο τόπος από την ημέρα της σύστασης του ελληνικού κράτους. Το ποντάρισμα στην καλλιέργεια διχαστικού πνεύματος μεταξύ των Ελλήνων είναι ακόμη μια μαχαιριά στα σπλάχνα της πατρίδας που κατορθώνει η δολοφονική μηχανή της «πράσινης ανάπτυξης».