Μόνο θεωρητικό και επιστημονικό ενδιαφέρον υπάρχει για το αν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας βρίσκει ικανοποίηση στην ευθεία πρόκληση του κοινού αισθήματος ή απλούστατα δεν έχει ιδέα για τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι Ελληνες. Αυτό που έχει σημασία και μάλιστα μεγάλη για το μέλλον του τόπου είναι πότε θα σταματήσουν να ακούγονται από πρωθυπουργικά χείλη ατάκες και εξαγγελίες όπως εκείνη που είπε το Σάββατο στη ΔΕΘ, στην ομιλία του προς τους παραγωγικούς φορείς: «Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο μεγάλης δοκιμασίας, οφείλουμε να πετύχουμε έναν σαφή στόχο κοινωνικής αλληλεγγύης. Βασικός μου στόχος σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο: Να μην υπάρχει οικογένεια χωρίς τουλάχιστον έναν εργαζόμενο, να μην υπάρχει οικογένεια χωρίς εισόδημα».
Είναι μεγάλη απρέπεια, άστοχο και εξοργιστικό να φτάνει ανώτατος άρχων μιας ευρωπαϊκής χώρας να θέτει τον συλλογικό πήχη τόσο χαμηλά και να δηλώνει ότι ευελπιστεί να υπάρχει ένας (τουλάχιστον) εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια. Σε μια συγκυρία όπου η ακρίβεια και οι χαμηλές απολαβές καθιστούν αναγκαίο να εργάζονται ακόμα και οι ηλικιωμένοι, εκείνος οραματίζεται κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.
Ωστόσο, με αυτή την υπόσχεση καθιστά σε όλους σαφές ότι αναγνωρίζει πως η πολιτική του οδηγεί σε πλήρη αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας. Η πολιτική του Μνημονίου τελικά καταλήγει σ’ ένα κοινωνικό τέλμα όπου ελάχιστοι θα βρίσκουν απασχόληση και το ξεπέρασμα του ορίου της φτώχειας -προς τα κάτω- θα θεωρείται δεδομένο.
Ισως ο κ. Παπανδρέου να κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Ισως να πιστεύει ότι η δική του οικογένεια, στην οποία σαφές αντικείμενο εργασίας έχει μόνο ο ίδιος, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Κάνει λάθος. Οι πολίτες σκοπεύουν σύντομα να του το αποδείξουν.
Μ.Η.Τ. 232120