Πρωθυπουργικές εμμονές

Ο Γιώργος Παπανδρέου, κυβερνώντας την Ελλάδα, συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Πρώτα και κύρια ικανοποιεί προσωπικές και οικογενειακές φιλοδοξίες για δύναμη, εξουσία και όσα τη συνοδεύουν (το ωφέλιμον). Επίσης, επιβάλλει σε μια κοινωνία, που θεωρεί «ξένη», τις προσωπικές δοξασίες, τα δόγματα και την ομιχλώδη κοσμοαντίληψή του (το τερπνόν).

Κατά πολλούς, κινητήριος δύναμη του ανδρός δεν είναι το υλικό σκέλος των συνεπειών των πράξεών του αλλά το πνευματικό-ψυχολογικό. Ο συχνά -και εντελώς επιπόλαια- υποτιμημένος γιος του Ανδρέα Παπανδρέου κατόρθωσε τον ηροστράτειο άθλο της μετατροπής της χώρας σε κρανίου τόπο μέσα σε ελάχιστους μήνες, επειδή πιστεύει απόλυτα όσα κάνει και σχεδιάζει. Είναι ιδεολόγος.

Αληθινά τον απασχολούν και τον συγκινούν η αλλοίωση της εθνικής ιδιοσυστασίας μας σε παγκοσμιοποιημένο πολτό, η απρόσκοπτη και ελεύθερη χρήση χασίς, η «ελληνοποίηση» των λαθρομεταναστών, η υπαγωγή της χώρας σε κέντρα εξουσίας εκτός των συνόρων μας. Σε όσα πιστεύει και επιδιώκει δεν υποχωρεί ούτε χιλιοστό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η παραίτηση Παμπούκη. Προτίμησε να αποσταθεροποιηθεί η κυβέρνησή του παρά να κάνει το… χατίρι των «δεξιών», όπως ο ίδιος τους θεωρεί, εφοπλιστών. Επέλεξε να χάσει έναν πολύτιμο συνεργάτη του παρά να κάνει βάλει νερό στον άκρατο οίνο των εμμονών του.

Συνεπώς, κάθε απόπειρα καλοπροαίρετης και «συναινετικής» αντιμετώπισης του φαινομένου ΓΑΠ θα καταλήξει στη διαιώνιση της αρρωστημένης κατάστασης που δημιουργεί η διακυβέρνησή του. Στην πολιτική, όπως και στην καθημερινότητα, δεν νοείται συμβιβασμός με τα προβλήματα. Επιβάλλεται η προσπάθεια επίλυσής τους.

Για να επιτευχθεί η αφαίρεση της εξουσίας από αυτό το επικίνδυνο πρόσωπο απαιτείται αποφασιστικότητα, επιμονή, διαμόρφωση ενός επαρκούς ιδεολογικού οπλοστασίου και ρήξη.

Ολα τα υπόλοιπα είναι άκαιροι, άστοχοι και νηπιώδεις επί χάρτου σχεδιασμοί.