«Πλήττεται ο τουρισμός». Η πολυφορεμένη επωδός των «λειτουργών» της ενσωματωμένης ενημέρωσης, όποτε θέλουν να στρέψουν το κοινό που τους έχει απομείνει κόντρα σε οποιονδήποτε κλάδο, απεργεί την περίοδο του θέρους. Απλοϊκή στη σύλληψη η προπαγανδιστική ατάκα που υποδύεται το «πατριωτικό» επιχείρημα, αλλά ενίοτε… πιάνει.
Ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού έφτασε να πει την προηγούμενη Πέμπτη ότι «από τον τουρισμό ζει κάθε ελληνική οικογένεια και νομίζω ότι είναι ο χώρος τον οποίο πρέπει όλοι να προστατεύσουμε».
Η αλήθεια είναι ότι ΔΕΝ ζει κάθε ελληνική οικογένεια από τον τουρισμό. Δεν έγινε ακόμα η χώρα μας ένα απέραντο ενοικιαζόμενο δωμάτιο ή πανσιόν αποκαμωμένων Γερμανών υπερηλίκων, που έρχονται να καταναλώσουν τις τελευταίες τους μπίρες υπό το φως του αιγαιακού ήλιου.
Ο τουριστικός κλάδος, ως γνωστόν, δεν περίμενε τις απεργίες για να γίνει προβληματικός. Είναι ίσως ο μοναδικός που δεν έχει δείξει διάθεση να προσαρμοστεί στα δεδομένα της κρίσης. Οι τιμές των δωματίων απλησίαστες, οι υπηρεσίες σχεδόν ανύπαρκτες και η άγρια εκμετάλλευση των επισκεπτών κάθε τόπου στην ημερήσια διάταξη.
Η βασική στρέβλωση στον τουριστικό κλάδο προέρχεται ακριβώς από τη σημασία που του αποδίδουν (στα λόγια, φυσικά) οι κυβερνώντες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί που τους εξυπηρετούν.
Οταν πείσεις έναν πολίτη ότι αυτό που κάνει (να νοικιάζει δωμάτια) είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την… πατρίδα, τότε εκείνος με τη σειρά του θα επιδιώκει να βιοπορίζεται αποκλειστικά από αυτό.
Δηλαδή, να εργάζεται λίγες εβδομάδες τον χρόνο και να εισπράττει αρκετά κεφάλαια ώστε το υπόλοιπο διάστημα να αργεί.
Θέλει να βρει, δηλαδή, τον μήνα που θρέφει τους έντεκα. Από εκεί ξεκινά η εποχική κακοδαιμονία της εκμετάλλευσης. Από μια ιδέα.
Μ.Η.Τ. 232120