Ο μακελάρης της Νορβηγίας Αντερς Μπρέιβικ είναι μοναδική περίπτωση στα χρονικά της χώρας του, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Ουδείς, ωστόσο, μπορεί να εγγυηθεί ότι θα είναι η τελευταία.
Οσο μεγάλη κι αν ήταν η ιδιομορφία του, η πνευματική διαταραχή την οποία αντιμετώπιζε και οι εξτρεμιστικές ιδέες που ενστερνίστηκε, δεν παύει να αποτελεί ένα γέννημα της εποχής. Τερατούργημα μεν, αλλά γνήσιο παιδί του τέλους του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα.
Ο Αντερς Μπρέιβικ δεν μπορούσε να επικοινωνήσει. Αποφάσισε να κάνει «διάλογο» με την κοινή γνώμη με επιχείρημά του τη βία, τον φόνο. Η μοναξιά και η αποξένωση είναι τόσο επικίνδυνες όσο τα όπλα που μπορεί να εξασφαλίσουν για τους εαυτούς τους εκείνοι που αποκόπτονται από τον έξω κόσμο.
Συμπεριφέρθηκε ακριβώς όπως βλέπουμε να εκτρέπονται οι «μοναχικοί τρελοί» στις αμερικανικές ταινίες, από τις οποίες δεν αποκλείεται να «έκλεψε» ιδέες ο κατά συρροήν δολοφόνος. Το αδιέξοδο του μοναχικού ανθρώπου, μαζί με τα ιδεώδη τού -πάση θυσία- κέρδους, ταξίδεψε από τα αμερικανικά στούντιο του Χόλιγουντ μέχρι την Ευρώπη και αφανίζει σιγά σιγά τις αρχαίες γειτονιές της.
Η αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού και η κατάλυση των δεσμών που είχαν επί αιώνες αναπτυχθεί στον δυτικό κόσμο μέσω κοινών μορφών πολιτικής οργάνωσης, πολιτιστικών αναφορών και θρησκευτικής λατρείας είναι πλέον εμφανείς.
Οι πολίτες αποκτούν την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν λύσεις εντός της πολιτικής, των υπαρχουσών δομών, των συλλογικοτήτων. Νιώθουν ανυπεράσπιστοι, τρωτοί, ανασφαλείς, έρμαια των συγκυριών, της καλπάζουσας εγκληματικότητας. Οι πιο ασταθείς (ψυχολογικά) δεν αποκλείεται να αναζητήσουν «ατομικές λύσεις» με τρόπο ασύμμετρο και ολέθριο.
Γι’ αυτό η πολιτική οφείλει να επιστρέψει στη γηραιά ήπειρο. Εστω στο παρά πέντε…
Μ.Η.Τ. 232120