Εργο πικραμένου

Η βασική αρμοδιότητα των υπουργών έπειτα από τον ανασχηματισμό της 17ης Ιουνίου δεν είναι η «σωτηρία» της πατρίδας. Ούτε καν η εφαρμογή του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού, που με τόσο ζήλο υπερασπίστηκαν. Αποστολή των μελών -και δη των διασημότερων- του υπουργικού συμβουλίου είναι η ακύρωση του όποιου έργου του προκατόχου τους. Το αποτέλεσμα της ακύρωσης του προηγηθέντος έργου είναι η εκτόνωση προσωπικών «γινατιών», τα οποία ουδένα άλλον ενδιαφέρουν πλην του πρωθυπουργού, των υπουργών και των απανταχού ψυχολόγων και ψυχαναλυτών.

Κάπου εκεί εμπίπτει η κόντρα Ραγκούση – Ρέππα, που έχει φέρει στα πρόθυρα της ψυχολογικής και οικονομικής κατάρρευσης έναν ολόκληρο κλάδο, αυτόν των αυτοκινητιστών που διαθέτουν άδειες ταξί.

Ειδικά σ’ αυτήν την περίπτωση, ο κ. Ραγκούσης δείχνει να ακολουθεί μια ανεξήγητα αυταρχική συμπεριφορά, που άπτεται περισσότερο του συναισθήματος παρά της λογικής.

Αφενός η κυβέρνηση επιδιώκει πάση θυσία να αποφύγει τις κοινωνικές εντάσεις, διότι ξέρει ότι η ίδια η εξέλιξη των πραγμάτων θα τις κλιμακώσει, και αφετέρου ο κ. Ραγκούσης «πλήττει» τον κλάδο των κατόχων αδειών ταξί για να «πονέσει» αρκετά την πολιτική Ρέππα ώστε να το «νιώσει» ο Γιώργος Παπανδρέου! Μύλος, που παραπέμπει σε μεξικανική σαπουνόπερα, όχι σε κυβέρνηση «εν μέσω θυέλλης».

Οι Ελληνες, πάντως, δεν έχουν καμία διάθεση να συμμεριστούν την πίκρα του μέχρι πρότινος πανίσχυρου υπουργού Εσωτερικών και νυν Υποδομών, ο οποίος νιώθει «προδομένος» από τον αδελφοποιτό του Γιώργο και «παραπεταμένος» στον τομέα των Μεταφορών.

Οταν οι υπουργοί δεν μπορούν να… συναινέσουν με τις πολιτικές αποφάσεις που έλαβαν συνάδελφοί τους, πώς είναι δυνατόν να απαιτούν «συναίνεση» και «στρατιωτική πειθαρχία» (!) από τα κόμματα της αντιπολίτευσης;

Το γινάτι βγάζει μάτι…