Τον πιο κακοτράχαλο δρόμο του Καλλικράτη -ή κακοκράτη κατά τον ίδιο- έχει να διανύσει ο Δημήτρης Βουνάτσος, αναλαμβάνοντας τον έναν και μοναδικό δήμο της Λέσβου! Πρόκειται για την ακραία περίπτωση όπου χρειάστηκε να συνενωθούν 13 παλιές δημαρχίες του νησιού, για να σχηματιστεί ο δήμος: με τον ποικιλόμορφο πληθυσμό (αστικός, ημιαστικός, αγροτικός) των περίπου 100.000 κατοίκων, με την έκταση των 1.633 τετραγωνικών χιλιομέτρων και με το περίεργο γεωγραφικό ανάγλυφο
(βουνά 1.000 μέτρων, χαράδρες, ελάχιστοι κάμποι). Σκεφτείτε, για παράδειγμα, ότι ο Μόλυβος στο βόρειο τμήμα και το Πλωμάρι στο νότιο, που χωρίζονται από δεκάδες χιλιόμετρα κακού οδικού δικτύου, ανήκουν πλέον στον ίδιο δήμο!
Και οι ανηφόρες δεν σταματούν εδώ για τον δήμαρχο Λέσβου, που παρότι «έχει φάει την πολιτική με το κουτάλι» αντιμετωπίζει ένα πρωτόγνωρο σκηνικό. Ο δήμος κληρονόμησε χρέη 30.000.000 ευρώ, ενώ υφίσταται και τις οικονομικές επιπτώσεις του Μνημονίου, έχει αισθητά μειωμένο προσωπικό (έχασε 170 συμβασιούχους το τρέχον έτος) και ανεπαρκή υποδομή.
«Παραλάβαμε ένα πλοίο μισοβυθισμένο, βγάζουμε με τον κουβά τα νερά, γιατί η τρόμπα δεν δουλεύει, φράζουμε τις τρύπες και πετάμε τα βαριά στη θάλασσα» διεκτραγωδεί την κατάσταση ο Δημήτρης Βουνάτσος, ο οποίος σπεύδει να προσθέσει ότι έκοψε τις δαπανηρές πολιτιστικές εκδηλώσεις με καλλιτέχνες εξ Αθηνών, ενώ προέβη σε αναπροσαρμογή των δημοτικών τελών, που σε μερικές περιπτώσεις είχαν παγώσει για επτά – οκτώ χρόνια! «Δεν φανταζόμασταν την έκταση και το βάθος των προβλημάτων» επισημαίνει ο ίδιος, ενώ ξεκαθαρίζει ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος και θα κάνει ό,τι χρειαστεί προς όφελος του τόπου. Στο πνεύμα αυτό ο δήμαρχος είναι ικανός και για δράσεις εκτός των συνηθισμένων ορίων.
«Είμαστε έτοιμοι, ως παράταξη, να φορέσουμε στολές οδοκαθαριστών για να βοηθήσουμε την υπηρεσία αποκομιδής απορριμμάτων» λέει χαρακτηριστικά στη «δημοκρατία». Αλλωστε η συγκεκριμένη υπηρεσία έχει πληγεί σοβαρά από τον περιορισμό προσωπικού, είναι οργανωμένη μόνο στη Μυτιλήνη και έχει έναν πεπαλαιωμένο στόλο οχημάτων!
Σκληρές οικονομίες, προσπάθειες ανάπτυξης με έμφαση στις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας και διοικητική ανασυγκρότηση είναι το τρίπτυχο των στόχων της δημοτικής αρχής, επί των οποίων και θα κριθεί στο τέλος της θητείας. Ο Δημήτρης Βουνάτσος πάντως είναι αποφασισμένος για ρήξεις, όπως έχει αποδείξει και στη μακρά πολιτική του διαδρομή, ενώ πιστεύει ότι ο συνδυασμός του δημιουργεί ελπίδες για το μέλλον, παρά τις αντιξοότητες.
«Το ΠΑΣΟΚ εκφυλίστηκε»
Εκφυλισμός, πλήρης μετάλλαξη: αυτές οι εκφράσεις που αφορούν το σημερινό ΠΑΣΟΚ μπορεί να φαίνονται κοινότοπες, λόγω της γενικευμένης αγανάκτησης κατά του κυβερνώντος κόμματος. Οταν όμως, χρησιμοποιούνται από τον Δημήτρη Βουνάτσο, που δηλώνει «συνδημιουργός του ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα από την εποχή του ΠΑΚ», ενώ υπήρξε 15 χρόνια βουλευτής του και 13 χρόνια μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, τότε αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Ο Δημήτρης Βουνάτσος μπορεί να απέχει από την κεντρική πολιτική σκηνή, αφού ασχολείται με τα αυτοδιοικητικά, ωστόσο παρακολουθεί τα τεκταινόμενα σ’ αυτήν και δεν διστάζει να μιλήσει με σκληρή γλώσσα για το κόμμα από το οποίο προέρχεται. Χαρακτηριστικά μάς δηλώνει: «Είμαστε απελπισμένοι, για άλλα πήγαμε και άλλα ήρθαν. Και στην Κεντρική Επιτροπή με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη προσπαθήσαμε, διείδαμε – και επιβεβαιώνεται από τις τοποθετήσεις μας- τον εκφυλισμό και προσπαθήσαμε με τις δυνάμεις μας να μπούμε φραγμός. Αποτύχαμε και μας περιθωριοποίησαν, αφού προσπάθησαν να μας γελοιοποιήσουν. Αισθάνομαι δικαιωμένος».
Το αδιέξοδο είναι ορατό λοιπόν, ενώ, όπως παρατηρεί ο κ. Βουνάτσος, στον αντίποδα υπάρχει η ισχυρή Τουρκία «με αυτοκρατορικά οράματα να υλοποιήσει και με τον μουσουλμανισμό, επικεφαλής του οποίου επιχειρεί να τεθεί ο πανέξυπνος Ερντογάν, με μια πολυδιάστατη και ρωμαλέα πολιτική, που μπορεί να στηρίξει σε πληθυσμιακά, οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, διπλωματικά ατού, τα οποία χρησιμοποιεί».
Ο ίδιος σημειώνει ότι η χώρα χρειάζεται «μια κυβέρνηση ρωμαλέα, όχι όμως από αναπαλαίωση των υλικών, γιατί αυτοί που δημιούργησαν την κατάσταση -το ανίκανο πολιτικό σύστημα της χώρας συνολικά- δεν μπορούν να δώσουν το νέο».
Πάντως ο έμπειρος πολιτικός, ακόμη κι έτσι, δεν χάνει τις ελπίδες του για το αύριο της πατρίδας. Εχει ενδιαφέρον η εξήγηση που μας δίνει:
«Αυτός ο λαός, με τον σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στον σβέρκο, δίνει μια, αδιαμεσολάβητα, και φέρνει τα πάνω κάτω. Και η μόνη ελπίδα μου -και το λέω μισοπιστεύοντάς το, μισοαστειευόμενος- είναι ο κατσικοποδαρισμός των Ελλήνων, που δεν μπήκαν ποτέ σε κλισέ. Είναι αυτός ο οποίος μας έσωσε εδώ και χιλιάδες χρόνια, που τριγυρίζουμε σ’ αυτές τις πέτρες και τα μάρμαρα».
Δημήτρης Κυριακόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120