Οι κουτοπόνηρες μεθοδεύσεις για ροκάνισμα του χρόνου είναι καταδικασμένες. Τα στελέχη των υπουργείων Οικονομικών και Περιβάλλοντος δείχνουν να αγνοούν τις προτάσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης
Από τον
Λεωνίδα Κουρή*
Η πρόσφατη έναρξη των διαπραγματεύσεων για την παράταση της σύμβασης παραχώρησης του Αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος» έως το 2046 έχει απασχολήσει κατ’ επανάληψη τις στήλες των εφημερίδων. Το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον εστιάζεται συνήθως στο τίμημα που πρέπει να καταβληθεί γι’ αυτήν την παράταση προκειμένου, όπως φαίνεται, να ακολουθήσει η πώληση του 30% του κεφαλαίου του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών (ΔΑΑ), που κατέχει το ΤΑΙΠΕΔ και αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση της ελληνικής πλευράς.
Και τα δύο αυτά θέματα είναι εξαιρετικά σοβαρά και δίκαια συγκεντρώνουν πολλά σχόλια όσον αφορά τη διαπραγματευτική τακτική που πρέπει να ακολουθηθεί, προκειμένου η ελληνική πλευρά να επιτύχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Αλλωστε, είναι γνωστές και δημοσιευμένες οι επιφυλάξεις του μέχρι πρότινος προέδρου του ΔΑΑ, όταν ξεκίνησαν οι σχετικές διαδικασίες.
Στα εκτενή ρεπορτάζ που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν υπάρχει όμως καμία αναφορά για μια σειρά θεμάτων που δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά ο νόμος 2338 του 1995, απόρροια, κυρίως, της προχειρότητας και της βιασύνης με την οποία ψηφίστηκε ο νόμος αυτός. Ετσι παραμένουν ανοικτά επί μια εικοσαετία όλα τα σημεία τριβής με την Αυτοδιοίκηση της περιοχής (αντισταθμιστικά τέλη όχλησης, δημοτικά τέλη καθαριότητας και φωτισμού κ.ά.). Για τα θέματα αυτά δεν υπάρχει μέχρι στιγμής καμία πληροφορία για το αν τίθενται και πώς αντιμετωπίζονται κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης. Θέματα παρόμοιας φύσεως έχουν τεθεί και αντιμετωπιστεί σε όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά αεροδρόμια στη βάση αναζήτησης κοινά αποδεκτών λύσεων, ούτως ώστε η αποτελεσματική επιχειρησιακή διαχείριση του αεροδρομίου να μην παραγνωρίζει τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών που το φιλοξενούν.
Σιγή ασυρμάτου, όμως, επικρατεί και για άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί χιλιάδες οικογένειες, των οποίων οι ιδιοκτησίες έχουν δεσμευθεί περιμετρικά του αεροδρομίου, χωρίς όμως να καταβληθεί οποιαδήποτε αποζημίωση. Πρόκειται για ένα καθεστώς πρωτοφανούς ομηρίας, το οποίο καθιέρωσε ο νόμος του 1995 για μια έκταση 22.000 στρεμμάτων, περιμετρικά της περιοχής που απαλλοτριώθηκε για το αεροδρόμιο. Η έκταση αυτή περιβάλλει το αεροδρόμιο, αλλά δεν ανήκει στο ακίνητο του αεροδρομίου. Ετσι οι ιδιοκτήτες των 22.000 στρεμμάτων, που βαφτίστηκαν Ζώνη Περιορισμένης Ανάπτυξης (ΖΠΑ), δεν έχουν πάρει οποιαδήποτε αποζημίωση για τη δέσμευση που έχει επιβάλει στην περιουσία τους το αεροδρόμιο.
Στις συνεχείς παραστάσεις για την επίλυση αυτού του προβλήματος οι διαδοχικές ηγεσίες των υπουργείων και οι κατά καιρούς διοικήσεις του αεροδρομίου παρέπεμπαν σε μελλοντική αναθεώρηση της σύμβασης παραχώρησης. Ενώ, όμως, οι διαδικασίες αυτές ξεκίνησαν, το αίτημα για την αντιμετώπιση της αναπαλλοτρίωτης ζώνης των 22.000 στρεμμάτων πέριξ του αεροδρομίου παραπέμπεται, όπως διαφαίνεται, για ακόμη μια φορά στις ελληνικές καλένδες. Χαρακτηριστική είναι η τύχη σχετικής ερώτησης του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρολιάκου προς τον υπουργό Οικονομικών.
Η πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία του υπουργείου παραπέμπει την ερώτηση στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας ως αρμόδιο, αγνοώντας (;) προφανώς ότι με βάση τον νόμο του 1995 τη διαδικασία κινεί το υπουργείο Οικονομικών. Αυτό, άλλωστε, επισημαίνει και το υπηρεσιακό σημείωμα της αρμόδιας διεύθυνσης του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, που διεβίβασε στη Βουλή ο αν. υπουργός Γ. Τσιρώνης. Τα στελέχη και των δύο υπουργείων δείχνουν να αγνοούν τις ομόφωνες προτάσεις της Αυτοδιοίκησης της περιοχής για το θέμα αυτό, οι οποίες αποτελούν και το πρώτο βήμα που προβλέπεται για την έναρξη της σχετικής διαδικασίας. Αγνοια προφανώς σκόπιμη, αφού ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται ρητά σε αυτές.
Οι αρμόδιοι πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι οι κουτοπόνηρες μεθοδεύσεις για ροκάνισμα του χρόνου είναι καταδικασμένες στη συνείδηση των χιλιάδων ιδιοκτητών των 22.000 στρεμμάτων, που έχουν αισθανθεί τον εμπαιγμό της Πολιτείας επί σειρά ετών. Στις διαπραγματεύσεις για τη σύμβαση του αεροδρομίου πρέπει να τεθεί και να αντιμετωπιστεί η πρωτοφανής αυτή ομηρία. Αν το αεροδρόμιο, με βάση τον υποτιθέμενο μακροχρόνιο σχεδιασμό του, χρειάζεται κάποιες από αυτές τις εκτάσεις, ας τις απαλλοτριώσει. Τις υπόλοιπες ας τις απελευθερώσει, βάζοντας τέλος στην εικοσαετή ιδιότυπη ομηρία, που ούτε σε αποικιοκρατικά καθεστώτα δεν έχει προηγούμενο.
*Πρώην νομάρχης Ανατολικής Αττικής
Μ.Η.Τ. 232120