Αν ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς -τουλάχιστον για τους φιλοευρωπαίους Ουκρανούς διαδηλωτές- αποτελεί την απόλυτη ενσάρκωση του πνεύματος των αυταρχικών ημερών που ζει εδώ και καιρό η χώρα, ο πρωθυπουργός της Μίκολα Αζάροφ όλο αυτό το διάστημα ήταν μία από τις πιο μισητές φιγούρες για το σύνολο των οπαδών της αντιπολίτευσης.
Παρ’ όλα αυτά όμως, η επιστολή παραίτησης που υπέβαλε χθες ο Αζάροφ στον Γιανουκόβιτς λίγη ώρα πριν από την έναρξη των εργασιών της Βουλής αξιολογήθηκε από την αντιπολίτευση όχι τόσο ως «νίκη του κινήματος των διαδηλωτών», οι οποίοι συνεχίζουν να βρίσκονται στους δρόμους, αλλά ως «ακόμη μία κίνηση τακτικής» της ουκρανικής ηγεσίας, η οποία -σύμφωνα με αναλυτές- «αναζητά μονοπάτι διαφυγής από το αδιέξοδο» στο οποίο έχει περιέλθει.
Χαρακτηριστικά χθες ο επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου κόμματος UDAR Βιτάλι Κλίτσκο σχολίαζε ότι ο Αζάροφ «παραιτήθηκε για να σώσει την πολιτική του υστεροφημία», ενώ πρόσθετε ότι η εξέλιξη αυτή, αν και αποτελεί ακόμη ένα βήμα προς τη νίκη, «δεν αποτελεί την τελική νίκη της αντιπολίτευσης».
Ο Γιανουκόβιτς βέβαια έκανε δεκτή τόσο την παραίτηση του Αζάροφ όσο κι εκείνες των υπουργών του, στον απόηχο της απόσυρσης του νομοσχεδίου που προέβλεπε την απαγόρευση των διαδηλώσεων στη χώρα.
Η κυβέρνηση
Ωστόσο, ο Ουκρανός πρόεδρος ζήτησε από τους παραιτηθέντες να παραμείνουν στις θέσεις τους ως τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης – αν και στη σχετική ανακοίνωση που «ανέβηκε» στην ιστοσελίδα της ουκρανικής προεδρίας δεν διευκρινιζόταν πότε θα ξεκινήσουν οι διεργασίες για τη σύσταση νέου κυβερνητικού σχήματος.
Την εξέλιξη αυτή σχολίασε βέβαια και ο ακροδεξιός εθνικιστής ηγέτης του άλλοτε Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (σήμερα ονομάζεται Ελευθερία) Ολέγκ Τιαγκνιμπόκ, απαιτώντας «όχι απλά έναν ανασχηματισμό», αλλά «την ουσιαστική παραίτηση ολόκληρης της κυβέρνησης».
Από τις Βρυξέλλες πάντως χθες ο Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωνε ότι η Μόσχα θα τηρήσει τις υποχρεώσεις της και θα δανείσει στην Ουκρανία το ποσό των 15 δισ. δολαρίων, μειώνοντας ταυτόχρονα τις τιμές του φυσικού αερίου για τη χώρα, ακόμη και στο ενδεχόμενο που η επόμενη κυβέρνηση προέρχεται από την αντιπολίτευση
.
Παρά την «απόλυτα διπλωματική» κατά τους αναλυτές δήλωση του Βλαντιμίρ Πούτιν όμως, η ουσία είναι ότι η Ουκρανία κάθε μέρα που περνά μοιάζει να βαδίζει ολοταχώς προς την κατεύθυνση της επιβεβαίωσης του σεναρίου το οποίο θέλει τη χώρα να διασπάται κατά το ερχόμενο διάστημα κι από αυτή να γεννιούνται δύο νέες χώρες, η μία εκ των οποίων θα στραφεί προς τη λογική σύναψης συμμαχιών με τη Δύση, και η άλλη -αν δεν προσαρτηθεί στο μέλλον στη Μόσχα, όπως εικάζουν αρκετοί- θα ενισχύσει τους δεσμούς της με τη Ρωσία. Αυτή θα είναι και η μεγάλη κερδισμένη της ιστορίας, καθώς θα έχει πρόσβαση ξανά -σχεδόν- σε όσα παράλια βόρεια της Μαύρης Θάλασσας «πατούσε πόδι» κάποτε η ΕΣΣΔ. Κι αυτό γεωπολιτικά και στρατιωτικά σημαίνει πολλά…
Γιώργος Τραπεζιώτης
Μ.Η.Τ. 232120