Στα όρια της απόγνωσης βρίσκονται αστυνομικοί, ειδικοί φρουροί, πυροσβέστες και λιμενικοί, οι οποίοι, μετά τις περικοπές σε μισθούς, δώρα και επιδόματα, βρίσκονται αντιμέτωποι με νέες μειώσεις στις αποδοχές τους. Οικογενειάρχες με υποχρεώσεις και δάνεια που «τρέχουν», ένστολοι με προϋπηρεσία δεκαετιών που αμείβονται πια σαν να ξεκινούν τώρα την καριέρα τους, νέοι που επένδυσαν στον σταθερό μισθό των Σωμάτων Ασφαλείας και ρισκάρουν καθημερινά τη ζωή τους για μια χούφτα ευρώ δεν κρύβουν την οργή τους για το επερχόμενο «μαχαίρι» στα ειδικά μισθολόγια και δηλώνουν αποφασισμένοι να το αποτρέψουν.
«Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε “κάθε πέρσι και καλύτερα”. Εχω δύο ανήλικα παιδιά, η σύζυγός μου δεν εργάζεται και δυσκολεύομαι πολύ να αντεπεξέλθω ακόμα και στα βασικά» λέει ο ανθυπαστυνόμος και πρόεδρος της Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων του Νομού Φθιώτιδας Δημήτρης Γεωργαντάς, με 22 χρόνια προϋπηρεσίας. «Τα μέτρα που σχεδιάζουν θα είναι η χαριστική βολή για εμάς. Τι να πούμε στους νέους συναδέλφους; Οτι τα πράγματα θα φτιάξουν; Εχουν μάτια και βλέπουν!» αναφέρει χαρακτηριστικά. «Με 700 ευρώ κανείς δεν μπορεί να ζήσει. Εχουμε αγανακτήσει με τα ψέματα των κυβερνώντων τα τελευταία τρία χρόνια» προσθέτει ο ανθυπασπιστής και πρόεδρος της Ενωσης Προσωπικού Λιμενικού Σώματος Νομών Ανατολικής Κρήτης Μενέλαος Δαφέρμος.
Η υπαρχιφύλακας Χριστίνα Καρανίκα είδε την τελευταία διετία τον οικογενειακό προϋπολογισμό της να μειώνεται κατά 500 ευρώ. «Οι περικοπές έχουν αγγίξει τόσο εμένα όσο και τον σύζυγό μου, που είναι σωφρονιστικός υπάλληλος. Εχουμε ένα παιδί δυόμισι ετών, πολλά έξοδα, ενώ αναγκαστήκαμε να πάρουμε και στεγαστικό δάνειο» αναφέρει. Η κυρία Καρανίκα εντάχθηκε στην Αστυνομία στα τέλη της δεκαετίας του ’90. «Τότε δίναμε εξετάσεις με δέσμες και θυμάμαι ότι, με τα μόρια που είχα, μπορούσα να περάσω σε όποιο πανεπιστήμιο ήθελα. Διάλεξα την Αστυνομία επειδή την αγαπούσα. Σήμερα όμως με πληγώνει καθημερινά».
Για τον τετραετή δόκιμο υπαστυνόμο Τάσο Διαμαντάκο το κίνητρο για να σπουδάσει στη Σχολή Αξιωματικών της Αστυνομίας ήταν η μονιμότητα και το σίγουρο εισόδημα. «Οταν συμπλήρωνα τα χαρτιά μου, υπήρχαν κάποιες συνθήκες που τραβούσαν τους νέους στην Αστυνομία. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Θα συμβούλευα λοιπόν τα παιδιά που σχεδιάζουν τώρα το μέλλον τους να προσέξουν πολύ τις επιλογές τους». Μετά τις σπουδές του ο νεαρός δόκιμος υπαστυνόμος από τη Σπάρτη θα τοποθετηθεί πιθανότατα σε κάποια υπηρεσία της Αθήνας. «Τα έξοδά μου θα αυξηθούν πολύ, ενώ θα πρέπει να πληρώνω και νοίκι. Για οικογένεια ούτε λόγος… Με τους σημερινούς μισθούς δεν επιβιώνει οικογενειάρχης στην πρωτεύουσα».
Την ίδια άποψη εκφράζει και ο 32χρονος Σωτήρης Τσαλικούτης, που υπηρετεί στις Σοφάδες Καρδίτσας και φέτος συμπληρώνει 15ετία στην Αστυνομία. «Στην επαρχία είναι καλύτερη η κατάσταση, το ξέρουν όλοι όσοι έχουν περάσει έστω και για λίγο από την Αθήνα. Ωστόσο, τα προβλήματα είναι πολλά. Ο δικός μου μισθός μειώθηκε κατά 200 ευρώ, χώρια τα δώρα και τα επιδόματα. Υπάρχουν συνάδελφοι με στεγαστικά δάνεια ή ζευγάρια ενστόλων που προσπαθούν να επιβιώσουν με πολύ χαμηλούς μισθούς. Εκτός όμως από το οικονομικό κομμάτι, οι περικοπές μάς εμποδίζουν να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Οταν δεν υπάρχουν εφόδια και προσωπικό, όταν είμαστε μόνοι μας στο τμήμα, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον κόσμο».
Ελλείψεις όμως δεν υπάρχουν μόνο στην Αστυνομία, αλλά και στην Πυροσβεστική. «Για παράδειγμα, υπάρχουν πυροσβέστες που δεν έχουν κράνη για αστικές πυρκαγιές. Οταν λοιπόν καίγεται ένα σπίτι, κάποιοι συνάδελφοι δεν μπορούν να μπουν μέσα και να σβήσουν τη φωτιά» τονίζει ο 24χρονος Μανόλης Κεφαλογιάννης, που υπηρετεί στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ρεθυμνιώτης στην καταγωγή, είδε την τελευταία διετία το εισόδημά να μειώνεται κατά μερικές χιλιάδες ευρώ. «Δεν είναι μόνο ο μισθός, αλλά και τα επιδόματα που καταργήθηκαν. Οι περικοπές στην Πυροσβεστική πλησιάζουν τα 5.000-6.000 ευρώ τον χρόνο» τονίζει.
Ο ίδιος πάντως θεωρεί τον εαυτό του τυχερό σε σύγκριση με άλλους συναδέλφους του, που πρέπει να συντηρήσουν οικογένειες. «Εχω να πληρώσω νοίκι, έχω έξοδα, αλλά είμαι σε καλύτερη θέση από εκείνους που έχουν παιδιά. Θέλω να σκέφτομαι θετικά, ελπίζω ότι αυτή η κατρακύλα θα σταματήσει κάποια στιγμή. Αλλωστε, δεν βλέπω την Πυροσβεστική σαν δουλειά, αλλά σαν υπηρεσία. Νιώθω ότι προσφέρω κάτι σε άλλους ανθρώπους. Περισσότερο και από τα μέτρα και τις περικοπές με στενοχωρεί το γεγονός ότι το κράτος δεν μας αντιμετωπίζει με σεβασμό».
«Μας έχουν απαγορεύσει να ονειρευόμαστε για το μέλλον»
Με τον μόλις δύο ετών γιο του στην αγκαλιά και έχοντας δίπλα του τη σύζυγό του που υπηρετεί στο Λιμενικό Σώμα, ο 32χρονος ειδικός φρουρός Μαρίνος Λύτρας, της ομάδας ΔΙΑΣ, έδωσε δυναμικό «παρών» στην προχθεσινή συγκέντρωση των ενστόλων στο Καλλιμάρμαρο. «Διεκδικούμε τα αυτονόητα, αυτά που διεκδικούν όλοι οι συμπολίτες μας. Μας έχουν φτάσει στο σημείο να πιστεύουμε ότι ίσως δεν έχει νόημα να εργαζόμαστε, καθώς είπαν μέχρι και ότι μας κάνουν χάρη που παίρνουμε μισθό» λέει ο κ. Λύτρας, με τον γλυκό «πιτσιρικά» του ανεβασμένο στους ώμους του.
«Οταν επέλεξα την Αστυνομία, περίμενα τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Σήμερα έχουμε ένα παιδί και μας έχουν απαγορεύσει να ονειρευόμαστε ότι θα μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. Ούτε λόγος για δεύτερο παιδί, τώρα που και οι δύο μισθοί που μπαίνουν στο σπίτι μικραίνουν». Επειτα από πέντε χρόνια στο Σώμα, με μισθό που δεν ξεπερνάει τα 780 ευρώ τον μήνα, οι σκέψεις του επικεντρώνονται στο αβέβαιο μέλλον της οικογένειάς του.
«Αρχικά πίστευα ότι θα μείνουμε στην Αθήνα, παρά το γεγονός ότι η καταγωγή μου είναι από την Αμφισσα. Πήραμε λοιπόν δάνειο για να φτιάξουμε το σπίτι μας. Αλλά το δάνειο τρέχει και εμείς, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θα αντέξουμε για πολύ τα έξοδα της πόλης. Εκ των πραγμάτων σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο μιας μετάθεσης εκτός Αθηνών. Ισως εκεί αυτά τα λίγα που παίρνουμε να μας φαίνονται περισσότερα» αναφέρει ο νεαρός ειδικός φρουρός, που εκτός από την οικονομική αφαίμαξη που βιώνει καλείται, όπως λέει, να αντιμετωπίσει και την «ηθική απαξίωση του επαγγέλματος από το ίδιο το κράτος».
«Μπορείς να έχεις απαιτήσεις από κάποιων που παίρνει 600€»
Υστερα από 24 ολόκληρα χρόνια στην ενεργό δράση, η ανθυπασπιστής του Λιμενικού Σώματος και πρόεδρος της Ενωσης Προσωπικού Λιμενικού Σώματος Νομών Αργολίδας, Αρκαδίας και Κορινθίας Αγγελική Παπακωνσταντίνου δηλώνει ότι βρίσκεται σήμερα στα όρια της απελπισίας. «Τόσο ως μητέρα δύο ανήλικων παιδιών όσο και ως αξιωματικός είμαι σε κατάσταση ένδειας. Ολα έχουν καταρρεύσει, από την υγειονομική περίθαλψη μέχρι και την υλικοτεχνική υποδομή. Δεν τους φτάνει όμως αυτό, θέλουν να κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα με τα μέτρα που προωθούν» σχολιάζει.
Η πικρία της για την αντιμετώπιση που τυγχάνει από την Πολιτεία τόσο η ίδια και ο -πρώην συνάδελφος- σύζυγός της, αλλά και το σύνολο του προσωπικού των Σωμάτων Ασφαλείας, συμπυκνώνεται σε μία φράση: «Μας έχουν καταντήσει πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αλλά περιμένουν από εμάς να κάνουμε όλη τη “βρόμικη δουλειά”. Πώς όμως μπορείς να έχεις απαιτήσεις από κάποιον που τα στερείται όλα και ιδιαίτερα από τα νέα παιδιά, που καλούνται να προγραμματίσουν τη ζωή τους με 600 ευρώ;»
Το μεγάλο παράπονο -και- της κυρίας Παπακωνσταντίνου είναι πάντως η έλλειψη σεβασμού της πολιτικής ηγεσίας απέναντι στους ενστόλους. «Και ας δουλεύουν 24 ώρες, ας μην ξέρουν τι σημαίνει Σαββατοκύριακο, αργία και απεργία». Σε πείσμα όλων αυτών όμως, κρατάει τις μοναδικές στιγμές που έχει ζήσει στο Λιμενικό τις τελευταίες δύο δεκαετίες και αρνείται να σκεφτεί την αποστρατεία, ακόμα και τώρα που τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. «Είναι απλός ο λόγος, κάνω κάτι που αγαπώ» λέει με χαμόγελο.
Γεράσιμος Κόντος, Αγγελος Σκορδάς
Φωτ: Χρήστος Ζήνας
Μ.Η.Τ. 232120