Το περασμένο Σάββατο, μαζί με μια ομάδα «Αγανακτισμένων» πολιτών της Καλύμνου, διέκοψε τη συνέντευξη του βουλευτή Δωδεκανήσου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Κασσάρα στα τοπικά ΜΜΕ, πήρε το μικρόφωνο και τον… ενημέρωσε ότι οι 155 που «υπέγραψαν» το Μεσοπρόθεσμο «θα μείνουν στις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής Ιστορίας». Καθηγήτρια αγγλικών στο 2ο Λύκειο, η κυρία Νίνα Γεωργιάδου βλέπει τα τελευταία χρόνια το νησί της να υποβαθμίζεται, τους μαθητές της να αγωνιούν για το μέλλον τους και την ανεργία να χτυπάει την πόρτα όλο και περισσότερων νέων.
«Η ζωή μας ρημάζει, η παραπαιδεία γιγαντώνεται, η Κάλυμνος που είχε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά πολυτεκνίας στην Ευρώπη βλέπει τα παιδιά της να μεταναστεύουν. Οι συνθήκες στην περιφέρεια δυσκολεύουν συνεχώς». Γεννημένη στην Αθήνα, με μητέρα εκπαιδευτικό και καταγωγή από την Αστυπάλαια, εγκαταστάθηκε στην Κάλυμνο το 1985 για να μεγαλώσουν τα παιδιά της σε ένα καλύτερο, πιο ανθρώπινο περιβάλλον. «Υπήρχε και το συναισθηματικό δέσιμο, είναι ο τόπος της μητέρας μου».
Είχαν προηγηθεί οι σπουδές της στην Αγγλική Φιλολογία και λίγα χρόνια διδασκαλίας στην Αθήνα, στις αίθουσες Λυκείων του Ταύρου, της Πετρούπολης και του 22ου Γυμνασίου της Γκράβας. «Γκέτο πραγματικό. Θυμάμαι κάποια σημεία στο προαύλιο, που για να περάσεις πατούσες δίπλα σε δεκάδες σύριγγες». Στην Κάλυμνο γνώρισε μια άλλη πλευρά του σχολείου και της ζωής. «Δίδαξα σε ένα περιβάλλον με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Περπατούσα στον δρόμο και έπαιρνα καλημέρες. Κέρδισα ελεύθερο χρόνο. Αφησα τα δύο παιδιά μου να παίξουν μπάλα, να κάνουν βόλτα στο προαύλιο της εκκλησίας, να κυκλοφορήσουν τη νύχτα χωρίς να φοβούνται».
Για την επιλογή της να φύγει από την Αθήνα δεν μετάνιωσε ποτέ. «Μου λείπουν κάποια πράγματα, αλλά αυτό το νησί το αγαπάω, παρά τις δυσκολίες. Αλλωστε δεν έχω αυταπάτες, ξέρω ότι τα προβλήματα είναι ίδια παντού. Αν τη ζωή σου χαλάσεις σε έναν τόπο, σε όλη τη γη τη χάλασες» λέει, παραφράζοντας λίγο τον Καβάφη. Ενας από τους γιους της ζει σήμερα τον εφιάλτη της ανεργίας. «Και τα υπόλοιπα παιδιά μου, οι μαθητές μου, τον ίδιο φόβο έχουν. Ρωτούν τι να συμπληρώσουν στα κουτάκια του μηχανογραφικού, ψάχνουν διέξοδο, δηλώνουν στρατιωτικές σχολές για να μη μείνουν χωρίς δουλειά. Θέλουν να παλέψουν για τον τόπο τους. Αλλά πώς να τους κρατήσεις εδώ; Και τι συμβουλές να δώσεις σε ανθρώπους που δεν έχουν ψωμί να φάνε;»
Την τελευταία διετία ο αριθμός των κατοίκων της Καλύμνου που έφυγαν για την Αθήνα, ή ακόμα και για την Αυστραλία, αυξήθηκε δραματικά. «Τα σφουγγάρια που κράτησαν το νησί μας και το έκαναν γνωστό απασχολούν πια μόνο 100 άτομα. Οι ψαράδες δεν μπορούν να ανταγωνιστούν το πλοίο που περνάει κάθε Τρίτη με τα ψυγεία του γεμάτα προϊόντα. Το εμπόριο και η ναυτιλία αργοπεθαίνουν. Με τον νόμο Παπουτσή, πριν από επτά οχτώ χρόνια, μείναμε με ένα πλοίο τη βδομάδα. Τρία δρομολόγια που τον χειμώνα λιγοστεύουν, ανάλογα με τον καιρό».
Καθηγήτρια με έντονη συνδικαλιστική δράση και επικεφαλής του Πολιτιστικού Συλλόγου «Πρόοδος», ο οποίος διοργανώνει εκδηλώσεις για την οικονομική κρίση, στηλιτεύει την κυβερνητική πολιτική για το σχολείο και το πανεπιστήμιο με άρθρα της σε ιστοσελίδες εκπαιδευτικού περιεχομένου και βίντεο που ανεβάζει στο facebook και στο προσωπικό κανάλι της στο YouTube. «Δεν είναι μόνο λογιστικό το ζήτημα. Τη δεκαετία του ’80 το κράτος χρειαζόταν πτυχιούχους για να στελεχώσει τις υπηρεσίες του. Τώρα θέλει να αλλάξει την κοινωνική διάρθρωση. Συμπιέζει τη μεσαία τάξη, δίνει πτυχία χωρίς αξία και μας προετοιμάζει για δίδακτρα και συγγράμματα επί πληρωμή. Γυρίζουμε πίσω, στη δεκαετία του ’60».
Οσο για το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο; Τα «αποδομεί» με λίγες λέξεις που «εξηγούν» και την προ ολίγων ημερών εισβολή της στον χώρο της συνέντευξης Τύπου του κ. Κασσάρα. «Τελευταία γίνονται πολλές συζητήσεις για τη βία. Αλλά η χειρότερη μορφή βίας δεν είναι τα γιαούρτια ή τα χημικά στο Σύνταγμα. Είναι να ζεις με σύνταξη 300 ευρώ. Να μην έχεις τα απαραίτητα για το παιδί σου. Να ξυπνάς με τη μελαγχολία στο πρόσωπό σου. Να μην μπορείς να ονειρευτείς».
Γεράσιμος Κόντος
Μ.Η.Τ. 232120