Ο τερματοφύλακας στην Ελλάδα είναι ιστορία ιδιαίτερη! Οι Ελληνες που έκαναν σπουδαία καριέρα με τις φανέλες των δύο «αιωνίων» δέθηκαν με τους φίλους των ομάδων τους. Ο Παναγιώτης Κελεσίδης, πάντως, εκτός από τα τρία πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό (1973, ’74, ’75), τα δύο Κύπελλα (1973, ’75) και τις επτά συμμετοχές στην Εθνική, κέρδισε και τον θαυμασμό των οπαδών των περισσότερων ομάδων της δεκαετίας του ’70. Γιατί ήταν αυτό που σήμερα αποκαλούμε θεαματικός. Οι περισσότερες των επεμβάσεών του έδειχναν στα όρια. Στοιχείο ταυτόσημο της ιδιοσυγκρασίας του. Σε συνδυασμό με τις εξόδους, τις φωνές, ακόμα και τη μακριά του κόμη. Οι εκτελέσεις πέναλτι τον προκαλούσαν, ανεβάζοντας τα ποσοστά επιτυχίας του εντυπωσιακά. Η ψυχολογία του Κελεσίδη έμενε ανεπηρέαστη, ακόμα κι όταν η ομάδα του έχανε. Η μεταγραφή του για 1.500.000 δραχμές από τον Πανσερραϊκό στον Ολυμπιακό, το 1972, έφερε και την πρώτη ευρωπαϊκή του εμπειρία, που θα τη θυμάται πάντα. Τότεναμ – Ολυμπιακός 5-1. Με τον Κελεσίδη να αποκρούει δύο πέναλτι του Μάρτιν Πίτερς. Ο Κελεσίδης κάθε φορά έμπαινε στον πόλεμο. Επαιζε για τη ζωή του…
ΕΡ.: Το ποδόσφαιρο είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο που σας ανέδειξε. Είστε κοντά ή απομακρυνθήκατε;
ΑΠ.: Εχω ακαδημία τερματοφυλάκων τα τελευταία οκτώ χρόνια. Προπονώ παιδιά από οκτώ έως δεκαπέντε ετών. Μήπως βγάλω έναν, δύο Κελεσίδηδες…
ΕΡ.: Το μικρόβιο του πάγκου δεν σας έμεινε πάντως πολύ.
ΑΠ.: Τέσσερα χρόνια συνεργάστηκα στον πάγκο του Πανσερραϊκού, στην πατρίδα μου, με τον Ταμπόρσκι. Στη συνέχεια έγινα πρώτος προπονητής σε μικρές ομάδες στα νησιά, αλλά έως εκεί. Την έχασα την όρεξη, γιατί εκεί προπονητές είναι όλοι!
ΕΡ.: Υπάρχουν ταλέντα υψηλού επιπέδου στην Ελλάδα; Μπορούν να βγουν οι νέοι Κελεσίδηδες;
ΑΠ.: Πολλά! Αλλά οι μάνατζερ φέρνουν τις στρατιές από το εξωτερικό και αναγκάζονται οι Ελληνες γονείς και μεταναστεύουν με τα πιτσιρίκια τους. Μεγάλους γκολκίπερ δεν έχει όμως η σημερινή εποχή. Εάν ψάξουμε για να βρούμε δύο, τρεις, αυτό δεν λέει τίποτα.
ΕΡ.: Ποια είναι η καθοριστικότερη αιτία;
ΑΠ.: Το χρήμα! Αγωνίζονται όλοι για να μην τραυματιστούν! Εγώ έπεφτα στα πόδια του αντιπάλου, στο ξερό, στη λάσπη, χωρίς να με ενδιαφέρει εάν θα μείνω εκεί για πάντα. Ο επαγγελματισμός έχει κάνει τους ποδοσφαιριστές εγκρατείς.
ΕΡ.: Με τον τσαμπουκά και την αποφασιστικότητα που είχατε, πώς βρίσκατε το περιθώριο να κάνετε παρέα με τον αντίπαλο εκτός γηπέδου; Οι οπαδοί των «αιωνίων» το ανέχονταν;
ΑΠ.: Δεν κάναμε απλώς παρέα. Φίλοι ήμασταν. Με τον Βασίλη Κωνσταντίνου, τον Αντωνιάδη, τον Ελευθεράκη, τον Φυλακούρη, κολλητοί. Στα μπουζούκια πηγαίναμε!
ΕΡ.: Δεν φοβόσασταν;
ΑΠ.: Τι να φοβηθούμε; Στα ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός πηγαίναμε στα γήπεδα με τα αυτοκίνητά μας. Τα αφήναμε δίπλα σε αυτά των φιλάθλων και μετά φεύγαμε σαν κύριοι. Το ντέρμπι του 1972 ήταν η αφετηρία της καριέρας μου. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, μπροστά στους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, με χειροκροτούσαν για την εμφάνιση που είχα κάνει. «Τίποτα δεν μας άφησες» λέγανε.
ΕΡ.: Διατηρηθήκατε στο υψηλό επίπεδο πάντως, παρά την… έντονη ζωή που αποφασίσατε να κάνετε. Πώς τα συνδυάσατε;
ΑΠ.: Ταλέντο -που είναι το βασικό- γεννιέσαι. Δεν γίνεσαι. Από την άλλη δούλεψα σκληρά για να φτάσω στην κορυφή. Πετούσα την τσάντα μετά το σχολείο και έμενα στο γήπεδο μέχρι το βράδυ.
ΕΡ.: Η θέση του τερματοφύλακα ήταν η αρχική σας επιλογή ή σας προέκυψε αργότερα, όπως συμβαίνει με πολλούς;
ΑΠ.: Από την αρχή έπαιξα στο τέρμα, γιατί ξεφόρτωνα καρπούζια και είχα μάθει την τεχνική! Η μπάλα μού φαινόταν πούπουλο.
ΕΡ.: Ποια είναι η στιγμή που δεν ξεχάσατε ποτέ;
ΑΠ.: Δεκαέξι ετών, μαθητής της τετάρτης γυμνασίου, ο προπονητής στις Σέρρες με έβαλε να παίξω. Φόβος και συγκίνηση μεγάλη. Ισοπαλία με τον Αρη, επειδή δέχτηκα ένα κοροϊδίστικο γκολ. Ο προπονητής μου με χαστούκισε και είδα τον ουρανό με τ’ άστρα! Η μεγαλύτερη στιγμή μου, πάντως, ήταν η μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Από κλητήρας, δήμαρχος!
ΕΡ.: Συγκρίνοντας τις εποχές, πώς σας φαίνεται η σημερινή;
ΑΠ.: Είναι καλή, μόνο γιατί υπάρχει ανταμοιβή. Υπάρχουν λεφτά. Η δικιά μας ήταν πιο ρομαντική. Επαιρνα τους φιλάθλους των αντίπαλων ομάδων με το αυτοκίνητό στο γήπεδο. Τώρα το χρήμα είναι που μετράει.
ΕΡ.: Με τον Βασίλη Κωνσταντίνου, τον «αδελφό» σας, τι λέγατε πριν από τα ντέρμπι;
ΑΠ.: Πειράζαμε ο ένας τον άλλον. Αλλά τα αποτελέσματα δεν μας χώρισαν ποτέ. Μαζί βγαίναμε μετά, το βράδυ. Δεν είχαμε ζήλια μεταξύ μας. Στην Εθνική εμείς συζητούσαμε ποιος θα παίξει βασικός.
ΕΡ.: Επιλέξτε τους καλύτερους Ελληνες τερματοφύλακες.
ΑΠ.: Σαργκάνης, Ελευθερόπουλος, Νικοπολίδης και μετά το χάος…
ΕΡ.: Ποιες είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις που αναδεικνύουν κορυφαίο έναν τερματοφύλακα;
ΑΠ.: Μία είναι η καθοριστική. Δεν πρέπει να φοβάται. Από κει και πέρα η αλτικότητα και η συνεννόηση με την άμυνα χρειάζονται. Εάν φοβάσαι, όμως, δεν προχωράς…
Ο Παναγιώτης Κελεσίδης σε πρόσφατο αγώνα παλαιμάχων. Στην ένθετη: Την εποχή που μεσουρανούσε στα γήπεδα
Αντώνης Κατσαρός
Μ.Η.Τ. 232120