Ο νέος υπουργός Εξωτερικών Σταύρος Λαμπρινίδης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Μια σειρά από εντυπωσιακές συμπτώσεις και οι μελετημένες διασυνδέσεις που απέκτησε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην υπερδύναμη, για σπουδές και δουλειές, τον οδήγησαν στα πιο ψηλά πατώματα της κυβέρνησης και του μεγάρου επί της Βασιλίσσης Σοφίας, το οποίο στεγάζει το υπουργείο Εξωτερικών. Η βασική δεξιότητα, που τον έκανε να ξεχωρίσει από τον σωρό, ήταν η φιλία του με τον νυν πρωθυπουργό και η μακρόχρονη συνεργασία που είχαν οι δύο άνδρες, όταν ο κ. Παπανδρέου διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών και νωρίτερα υπουργός Παιδείας.
Στην προσωπική ιστοσελίδα του (www.lambrinidis.gr), ο κ. Λαμπρινίδης παραθέτει ένα συνοπτικό αλλά αποκαλυπτικότατο βιογραφικό σημείωμα: «Ο Σταύρος Λαμπρινίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Σπούδασε Οικονομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αμχερστ (πτυχίο B.A., Amherst College, 1984) των ΗΠΑ, καθώς και Νομικά στο Πανεπιστήμιο Γέιλ (πτυχίο J.D., Yale Law School, 1988). Από το 1988 έως το 1993 εργάστηκε ως δικηγόρος στη νομική εταιρία Wilmer, Cutler & Pickering, στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ, με εξειδίκευση στο διεθνές εμπόριο και στις διεθνείς διαιτησίες. Το 1993 επέστρεψε στην Ελλάδα για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Από το 1994 μέχρι το 1996 εργάστηκε ως ειδικός σύμβουλος του υφυπουργού Εξωτερικών και μετέπειτα υπουργού Παιδείας Γιώργου Παπανδρέου. Το 1996 έγινε διευθυντής του επιτελείου του υπουργού Εξωτερικών Θεόδωρου Πάγκαλου».
Στο ίδιο κολέγιο
Το γεγονός ότι ο κ. Λαμπρινίδης σπούδασε Οικονομικά στο Amherst College, στο ίδιο ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που σπούδασε Κοινωνιολογία ο κ. Παπανδρέου, μόνο ως καπρίτσιο της τύχης μπορεί να θεωρηθεί. Αλλωστε, ο κ. Παπανδρέου είναι κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερος σε ηλικία από τον φίλο του και οι δρόμοι τους δεν διασταυρώθηκαν στα αμφιθέατρα του Αμερικανικού Κολλεγίου. Από το πλούσιο βιογραφικό σημείωμά του ξεχωρίζει η πενταετής σταδιοδρομία του στη νομική εταιρία Wilmer, Cutler & Pickering, που εδρεύει στην Ουάσιγκτον. Στο site της εταιρίας (www.wilmerhale.com) ο επισκέπτης μπορεί να διαβάσει τη λίστα με τους… ικανοποιημένους πελάτες που χρησιμοποίησαν τις υπηρεσίες της. Αναπόφευκτο είναι ότι μερικές από αυτές έχουν οικονομικές δοσοληψίες με την Ελλάδα (είτε σε εξοπλιστικά προγράμματα, όπως η Boeing, είτε σε χρηματοπιστωτικά κόλπα, όπως η Goldman Sachs). Παρατίθεται μικρός κατάλογος: Deutsche Bank, Deutsche Telekom, Goldman Sachs, Citigroup, Credit Suisse, Chrysler LLC, JP Morgan Chase, Monsanto, Morgan Stanley, Novartis, Pfizer, UBS. Ο κ. Λαμπρινίδης σίγουρα δεν θα δυσκολευτεί να υπερασπίσει τα συμφέροντα της χώρας κόντρα στις βουλήσεις πελατών της εταιρίας που τον ανέδειξε. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, άλλωστε, έχει δείξει τον δρόμο. Και με την Goldman Sachs κάνει μπίζνες και την πατρίδα σώζει από τα νύχια της Δεξιάς.
Ζήτω οι μετανάστες!
Αλλο κοινό χαρακτηριστικό του κ. Λαμπρινίδη με τον Γιώργο Παπανδρέου είναι η προσήλωσή του στη διοχέτευση μεταναστών στην ευρωπαϊκή και την ελληνική κοινωνία – μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Οποιος δεν θέλει τη μετατροπή της πατρίδας του σε πολυεθνική κουρελού μπορεί σύμφωνα με το σκεπτικό του νέου υπουργού Εξωτερικών να χαρακτηριστεί… προδότης! Ενδεικτικό των προθέσεων και της ιδεολογίας του είναι ένα βίντεο που κυκλοφόρησε ευρέως στο Διαδίκτυο και δείχνει απόσπασμα από συνέντευξη του επικεφαλής της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ Σταύρου Λαμπρινίδη (εν έτει 2006) για την παράνομη μετανάστευση στην Ελλάδα. Είπε ο φίλος του πρωθυπουργού για την αναγκαιότητα των μεταναστών: «Στην Ελλάδα σήμερα το ασφαλιστικό σύστημα βασικά κρατιέται επειδή υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, οι οποίοι συνεισφέρουν σε αυτό. Είναι νέοι, ενώ γερνάει ο πληθυσμός μας. Στην Ευρώπη σε 20 χρόνια θα έχουμε 20.000.000 θέσεις εργασίας που θα είναι άδειες. Δεν θα υπάρχουν -εξαιτίας της γήρανσης του ευρωπαϊκού πληθυσμού- άνθρωποι να τις γεμίσουν. Προφανώς η μετανάστευση είναι απαραίτητη για να τροφοδοτήσει την Ευρώπη με δύναμη, τόσο πολιτισμού όσο και οικονομίας. Κι αν εθελοτυφλούμε σε αυτό, κι αν ακούμε τις σειρήνες διαφόρων ακραίων και σαχλών -κατά τη γνώμη μου- ανθρώπων στην Ελλάδα και αλλού, οι οποίοι προσπαθούν να ψαρέψουν σε θολά νερά δήθεν εθνικισμού, τότε όχι μόνο προδίδουμε τις ρίζες τού τι θα πει Ελληνας και παγκόσμιος πολίτης και μετανάστης παντού, αλλά προδίδουμε τα συμφέροντα της χώρας μας». Αν, πάντως, πάρουμε τοις μετρητοίς τα λόγια του κ. Λαμπρινίδη, πρέπει να αισιοδοξούμε. Είναι θέμα χρόνου να μηδενιστεί η ανεργία στην Ευρώπη, αφού «σε 20 χρόνια θα έχουμε 20.000.000 θέσεις εργασίας που θα είναι άδειες». Γι’ αυτό θέλει κι άλλους μετανάστες ο άνθρωπος.
Αυτός είναι, λοιπόν, ο κ. Λαμπρινίδης, ο οποίος στον πρόσφατο ανασχηματισμό ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών. Προφανώς ο κ. Παπανδρέου το αποφάσισε εκτιμώντας τα προσόντα του φίλου του. Με την ευκαιρία, όμως, βόλεψε και τον άλλο αγαπημένο φίλο του, Δημήτρη Δρούτσα. Διότι φεύγοντας από το υπουργείο Εξωτερικών, ο κ. Δρούτσας πήγε -ως επιλαχών στην ευρωλίστα του ΠΑΣΟΚ- στην Ευρωβουλή με τις χρυσές αμοιβές, τα πολλά ταξίδια και τα άλλα ζηλευτά προνόμια. Εμειναν έτσι όλοι τους ευχαριστημένοι.
Επιτελάρχης του Πάγκαλου σταΙμια
Ενα από τα επιτεύγματα του κ. Λαμπρινίδη στην πολιτική καριέρα του είναι η συνεργασία του με τον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο. Ενώ από το 1994 μέχρι το 1996 πέρασε αβρόχοις ποσί τους υφάλους που βρίσκονταν ενώπιον κάθε ειδικού συμβούλου -όπως εκείνος- του Γιώργου Παπανδρέου, το 1996 έγινε διευθυντής του επιτελείου του υπουργού Εξωτερικών Θεόδωρου Πάγκαλου. Αυτό το έτος ήταν κομβικό. Το όνομα του κ. Πάγκαλου ακούστηκε μέχρι τα πέρατα της οικουμένης, λόγω του μνημειώδους φιάσκου των Ιμίων. Ο κ. Λαμπρινίδης όχι μόνο επέζησε του ναυαγίου, αλλά και αναρριχήθηκε ακόμα πιο ψηλά στην κομματική συνείδηση και ιεραρχία. Διορίστηκε κατά σειράν γενικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών για τον απόδημο Ελληνισμό (1996-1999), πρέσβης εκ προσωπικοτήτων της ελληνικής δημοκρατίας (1999-2004) και γενικός διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας (2000-2004). Η Ολυμπιακή Εκεχειρία ήταν μια πατέντα που κατοχύρωσε πρώτος ο Γιώργος Παπανδρέου στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ηταν, επίσης, ο πρώτος και ο τελευταίος κάτοικος του πλανήτη που κατανόησε τη χρησιμότητά της.
Παναγιώτης Λιάκος
Μ.Η.Τ. 232120