Επαναστατικό Κίνημα όπως αυτό του 1909 στο Γουδή, το οποίο θα οδηγήσει σε ανατροπή της παρούσας Βουλής, Συντακτική Συνέλευση, ψήφιση νέου Συντάγματος και μεταβολή του πολιτεύματος από προεδρευόμενη σε προεδρική δημοκρατία είναι η λύση στο σημερινό πολιτικό αδιέξοδο, τονίζει στη «δημοκρατία» ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Μάκης Βορίδης.
Στην ιδιαιτέρως τολμηρή συνέντευξη που μας παραχώρησε, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ τάσσεται υπέρ μιας κοινοβουλευτικής επανάστασης, που θα ανατρέψει θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος, οι οποίες δεν είναι αναθεωρητέες («κανένα Σύνταγμα δεν προβλέπει την αυτοκατάργησή του» σημειώνει), και θα οδηγήσει στην απευθείας εκλογή του Προέδρου ή του πρωθυπουργού από τον λαό, ο οποίος θα εκλέγεται με ξεχωριστό ψηφοδέλτιο από τους βουλευτές.
«Νόμιμος τρόπος για να συμβεί η αλλαγή του πολιτεύματος δεν υπάρχει. Η επανάσταση είναι μια πράξη επιβολής πρωτογενούς Δικαίου, μια πράξη δικαϊκής συγκρότησης εκ του μηδενός» επισημαίνει ο κ. Βορίδης, ο οποίος εξηγεί αναλυτικά πώς μπορεί να γίνει αυτό, βήμα βήμα.
Ο βουλευτής του ΛΑΟΣ διακρίνει επίσης μια τάση απονομιμοποίησης του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, γι’ αυτό και εισηγείται για το μέλλον την αναστολή λειτουργίας Ν.Δ. – ΛΑΟΣ και την επανένωση της Δεξιάς επί τη βάσει τεσσάρων προγραμματικών αρχών.
Εθνική Ταυτότητα, Ελευθερία, Ασφάλεια, Κοινωνική Αλληλεγγύη. Προτείνει επίσης την αναδιάρθρωση του χρέους σε εθελοντική βάση, έπειτα από συμφωνία με τους πιστωτές μας.
ΕΡ.: Κύριε Βορίδη, υποστηρίξατε πρόσφατα ότι το σύστημα της Μεταπολίτευσης χρεοκόπησε. Αν είναι έτσι, τι λέτε ότι θα το αντικαταστήσει;
ΑΠ.: Προφανώς πρέπει να υπάρξει μία ανασύνθεση των κυβερνητικών πολιτικών δυνάμεων. Πρέπει να υπάρξουν απαντήσεις, οι οποίες θα μπορούν να αποτελέσουν κυβερνητική εναλλακτική και θα αντιμετωπίζουν με πολύ καθαρό τρόπο τα σύγχρονα ζητήματα. Εννοώ ότι οι παραδοσιακές πολιτικές διακρίσεις ξεπερνιούνται και υπάρχουν μεγάλα κεντρικά θέματα στα οποία πρέπει να απαντήσει η πολιτική. Χρειάζεται ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, η προσαρμογή του Δημοσίου στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και η προσαρμογή των κοινωνικών θεσμών, όπως οι εκπαιδευτικοί. Στο αντίπαλο στρατόπεδο θα συσπειρωθούν αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις, αντιδραστικά συμφέροντα, εκείνων που δεν θέλουν να αλλάξει η Ελλάδα.
ΕΡ.: Εχει ξεπεραστεί και ο άξονας Δεξιά – Αριστερά;
ΑΠ.: Δεν μπορεί να ξεπεραστεί εντελώς αυτός ο άξονας. Η σύγχυση που έχει δημιουργηθεί σε ιδεολογικό επίπεδο στη Μεταπολίτευση, η ανάγκη που έχουν τα μεγάλα κόμματα να επικαλούνται την πολυσυλλεκτικότητα, στην πραγματικότητα για να μην κάνουν επιλογές και να διαχειρίζονται πελατοκεντρικά τα αιτήματα των πολιτών, πρέπει να ξεπεραστούν.
Επομένως, η αναδιάταξη θα γίνει πια και με όρους προγραμματικούς και όρους ιδεολογικούς.
ΕΡ.: Τα κόμματα της Μεταπολίτευσης απαρτίζονταν από αντιφατικά ιδεολογικά ρεύματα. Στο ΠΑΣΟΚ συνυπήρξαν σοσιαλιστές και εκσυγχρονιστές. Στη Ν.Δ. δεξιοί και νεοφιλελεύθεροι. Το νέο τοπίο πώς θα μπορούσε να διαμορφωθεί;
ΑΠ.: Η βασική διάκριση θα είναι ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν μια Ελλάδα ισχυρή, ανταγωνιστική, σεβόμενη την ταυτότητα και τον πολιτισμό της, ιεραρχώντας ψηλά τα θέματα της κυριαρχίας. Μια Ελλάδα εθνικά συνειδητοποιημένη, αλλά και ορθολογικά δομημένη. Αυτή την παράταξη θα μπορούσα να την ονομάσω Μεγάλη Δεξιά. Από την άλλη, θα υπάρχει το ανορθόλογο που θα υπερασπίζεται τις στρεβλές δομές που δημιουργήθηκαν από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν, κρατώντας άμυνες για λογαριασμό συμφερόντων.
ΕΡ.: Αυτό το σχήμα, σε ό,τι αφορά την Κεντροδεξιά, πρέπει να προκύψει από τη συνεργασία των υπαρχόντων σχηματισμών ή έπειτα από διάλυση των σημερινών σχημάτων και τη δημιουργία ενός νέου, εξ υπαρχής;
ΑΠ.: Εγώ νομίζω ότι θα προκύψει μέσα από μια διαδικασία συνολικής ανασυνθέσεως. Δεν θα μας δώσουν οι συνεργασίες το ζητούμενο! Οι ανασυνθέσεις θα έρθουν υποχρεωτικά, καθώς θα απονομιμοποιείται το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα. Θα είναι παράλληλη η διεργασία. Θα υπάρχει η απονομιμοποίηση που θα εκφράζεται, όπως γίνεται αυτές τις μέρες με την απαξίωση των 300, και όσο φθείρεται το παραδοσιακό σύστημα τόσο θα γεννιέται η ανάγκη για πολιτική απάντηση. Και η πολιτική απάντηση πολιτικά θα δοθεί.
ΕΡ.: Μιλάτε για επανίδρυση της Κεντροδεξιάς και για ημερομηνία λήξεως για Ν.Δ. – ΛΑΟΣ, αν καταλαβαίνω σωστά…
ΑΠ.: Ναι. Φαντάζομαι ότι μέσα σε αυτή την περιδίνηση όλοι οι σχηματισμοί, ο καθένας πολιτικός σχηματισμός στο δικό του μέγεθος και στον δικό του βαθμό, πρέπει να δώσουν τις απαντήσεις τους. Δεν εντάσσω πάντως τον ΛΑΟΣ μέσα στο παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, γιατί είναι νέο σχετικώς κόμμα και δεν έχει κυβερνήσει. Προφανώς όμως η ανασύνθεση αυτή επηρεάζει και τις υφιστάμενες πολιτικές δυνάμεις. Δεν θα μείνουν ανεπηρέαστες!
Επανένωση της Δεξιάς στη βάση τεσσάρων προγραμματικών αρχών.
ΕΡ.: Εχετε μιλήσει για επανένωση της Δεξιάς στη βάση προγραμματικών αρχών. Ποιων;
ΑΠ.: Τεσσάρων.
Το πρώτο ζήτημα είναι η υπεράσπιση της έννοιας της εθνικής ταυτότητος. Από την αρχή αυτή πηγάζουν θέσεις για το μεταναστευτικό, για την εκπαίδευση, για τις σχέσεις Εκκλησίας – κράτους.
Το δεύτερο ζήτημα είναι η υπεράσπιση της αξίας της ελευθερίας. Από την αρχή αυτή πηγάζουν άλλες θέσεις, όπως το μικρότερο, αλλά αποτελεσματικό και δυνατό κράτος.
Το τρίτο είναι ότι αυτό το κράτος θα πρέπει να διαφυλάσσει την ασφάλεια των πολιτών.
Το τέταρτο είναι ότι πρέπει να υπάρχει ένα αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης και αυτό γεννά υποχρεώσεις στην κοινότητα αλλά και στο κράτος.
Με αυτές τις βασικές παραδοχές υπάρχει προϋπόθεση για να οικοδομηθεί προγραμματική σύγκλιση. Ξέρω ότι αυτά ακούγονται γενικά, αλλά πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση. Ακόμη πάντως δεν είμαστε εκεί. Η αξιωματική αντιπολίτευση κινείται ακόμη με παραδοσιακούς όρους.
Η κοινωνία δεν εμπιστεύεται πια ούτε το πολιτικό σύστημα ούτε την κυβέρνηση.
ΕΡ.: Λάβατε κάποιο μήνυμα από τον αποκλεισμό της Βουλής;
ΑΠ.: Τον εξέλαβα ως κριτική σε αυτό που είναι το πολιτικό σύστημα και ως αποδοκιμασία της πολιτικής ηγεσίας. Εντάξει! Οι μούντζες, τα συνθήματα, οι κλοτσιές δεν είναι ωραία πράγματα. Από την άλλη όμως μεριά, όταν υπάρχει ένας κόσμος που πέρυσι η κυβέρνηση του είχε πει «ξέρετε, πρέπει να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα που θα μας οδηγήσει στις αγορές» και ύστερα από έναν χρόνο έρχεται η ίδια κυβέρνηση που του έλεγε αυτά και του λέει ότι «μας λείπουν 6,5 δισ. για να κλείσει ο χρόνος», πόσο αξιόπιστη μπορεί να είναι αυτή η κυβέρνηση και πόσο άδικο έχει αυτός που λέει «δεν με πείθετε! Και ως πολιτικό σύστημα που με φέρατε εδώ που με φέρατε και ως κυβέρνηση». Ερχεται λοιπόν η κοινωνία και λέει «δεν σας εμπιστεύομαι πια».
ΕΡ.: Οταν μιλάτε για κοινοβουλευτική επανάσταση, σε τι αναφέρεστε; Σε Συντακτική Βουλή; Αν ναι, υπάρχει τρόπος, από την ώρα που οι θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος δεν είναι αναθεωρητέες;
ΑΠ.: Ναι, σε Συντακτική Βουλή. Νόμιμος τρόπος δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και μιλώ για κοινοβουλευτική επανάσταση. Η επανάσταση είναι μία πράξη πρωτογενούς δικαίου. Μία πράξη δικαϊκής συγκρότησης εκ του μηδενός. Δεν είναι μία διαδοχή.
ΕΡ.: Κοινοβουλευτική επανάσταση με εκλογές ή και χωρίς εκλογές;
ΑΠ.: Η επανάσταση δεν έχει νόμιμη διαδικασία. Επομένως, δεν είναι «ομαλή» συνταγματική εξέλιξη. Δεν προβλέπεται στο Σύνταγμα. Κανένα Σύνταγμα δεν προβλέπει την αυτοκατάργησή του.
ΕΡ.: Διαδικαστικά, κοινοβουλευτικά, πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;
Απ.: Ετσι όπως έχει γίνει πολλές φορές. Δηλαδή υπάρχουν κάποιες οριακές στιγμές μέσα στην πολιτική που είτε κάποιος παίρνει την πολιτική πρωτοβουλία, προφανώς κάποια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία (όπως στο παρελθόν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ), και επιχειρεί να βρει τη συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων είτε μέσα από τη διαδικασία κάποιων μεγάλων διαδηλώσεων που αρχίζουν και απαιτούν -αυτό κάπως σχηματοποιείται- μεγάλες συνταγματικές αλλαγές.
ΕΡ.: Συνταγματικές αλλαγές με δημοψήφισμα;
ΑΠ.: Ολα αυτά είναι ομαλοί τρόποι. Η επαναστατική πράξη είναι πράξη επιβολής Βουλής που γεννά το δίκαιο. Και γεννιέται το δίκαιο γιατί είτε όσοι μπορούν να αποφασίσουν συμφωνούν…
ΕΡ.: Τώρα μου περιγράφετε ένα κίνημα σαν αυτό που έγινε στο Γουδή το 1909.
ΑΠ.: Ναι, αυτό. Η Συντακτική Βουλή πάντα έτσι γίνεται. Δείτε πώς έγινε η πολιτειακή μεταβολή από την 21η Απριλίου στη δημοκρατία. Ποιος το αποφάσισε αυτό; Δεν μαζεύτηκε κανένας. Στην πραγματικότητα κάποιοι άνθρωποι αποδέχθηκαν λόγω της κατάρρευσης του καθεστώτος τη μετάβαση και αποδέχθηκαν τη θέληση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της μεταβατικής κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας που ήταν προσωπικότητες της εποχής και είπαν ότι το Σύνταγμά μας είναι αυτό.
ΕΡ.: Αν συμβεί κάτι τέτοιο, έχετε σκεφτεί τα βήματα; Πρέπει να ξαναδούμε το πολίτευμα αν πρέπει να είναι προεδρευόμενη δημοκρατία;
ΑΠ.: Θεωρώ ότι αυτό είναι το βασικό ζήτημα. Για μένα αν είναι να μπεις σε αυτή τη διαδικασία, δεν είναι για να φτιάξεις ιδιωτικά πανεπιστήμια ή να αλλάξεις το άρθρο για το περιβάλλον ή για να αλλάξεις το άρθρο για τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Η Συντακτική Βουλή επηρεάζει τη μορφή του πολιτεύματος. Πρέπει να μεταβούμε σε ένα σύστημα που θα έχει απευθείας εκλογή του πρωθυπουργού ή του Προέδρου.
ΕΡ.: Χωρίς δεδηλωμένη;
ΑΠ.: Πάντα θα έχει σημασία η Βουλή.
Χωρίς δεδηλωμένη, ο πρωθυπουργός δεν θα πάει να ζητήσει την έγκρισή του μέσα στη Βουλή. Θα είναι απευθείας εκλεγμένος από τον λαό, θα επιλέγει τους υπουργούς του, μόνο που οι υπουργοί του δεν θα είναι από το Κοινοβούλιο.
Εν συνεχεία, αυτός ο πρωθυπουργός -θα είναι ξεχωριστές οι βουλευτικές εκλογές από τις προεδρικές- με την κυβέρνησή του θα ζητούν ψήφο εμπιστοσύνης από το Κοινοβούλιο.
ΕΡ.: Συνοδεύσατε τον κύριο Καρατζαφέρη στο Μαξίμου στη συνάντηση με τον Παπανδρέου. Θα μπορούσατε να είστε Υπουργός σε Οικουμενική υπό τον Παπανδρέου;
ΑΠ.: Το πρόβλημα αυτής της λύσης που την έχουμε υποστηρίξει είναι αν υπάρχει πολιτικός χρόνος για κάτι τέτοιο. Αυτά πρέπει να γίνονται έγκαιρα. Είδε ο πρωθυπουργός τους αρχηγούς, συγκλήθηκε συμβούλιο πολιτικών αρχηγών με στόχο να υπάρξει μία ευρεία συναίνεση. Με στόχο όχι απλώς κοινοβουλευτική, αλλά πολιτική και ίσως κοινωνική πλειοψηφία για να πάει σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Αν δεν υπάρχει αυτό, και προφανώς δεν υπάρχει, όλα τα υπόλοιπα είναι άνευ αντικειμένου.
Αυτή η κυβέρνηση θα είχε δύο ευθύνες.
Η μία να προχωρήσει σε αναγκαία βήματα για επαναλειτουργία της ελληνικής οικονομίας και η δεύτερη θα ήταν να συζητήσει με τους δανειστές μας για το ότι πλέον εξαιτίας των λαθών του ΠΑΣΟΚ οι αρχικοί σχεδιασμοί δεν μπορούν να υλοποιηθούν. Εννοώ ότι δεν μπορεί να τηρηθεί το δημοσιονομικό χρονοδιάγραμμα. Πρέπει να γίνει πιο ήπιο. Θα μου πείτε, «πάλι ζητάμε από τρίτους να επωμισθούν τις αβελτηρίες και τα βάρη της ελληνικής κυβερνητικής πολιτικής;».
Σωστό είναι. Από την άλλη, αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι πειστική στους δανειστές, δεν είναι και πειστική στον λαό. Και αν δεν είναι πειστική στον λαό, αυτό δεν μπορεί να επιβληθεί διά ροπάλου. Βασική προϋπόθεση μιας τέτοιας συνεννόησης είναι η επαναδιαπραγμάτευση σε κατεύθυνση που θα είχε
- πρώτον, ηπιότερο δημοσιονομικό χρονοδιάγραμμα
- δεύτερον, εμπροσθοβαρές μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, ώστε να πήγαινε πίσω η δημοσιονομική προσαρμογή.
Επίσης, δεν πρέπει να αποφύγουμε μια συζήτηση για το τι θα γίνει με το χρέος.
Να πάρουμε παρατάσεις και επιμηκύνσεις και πρόσθετα χρήματα τα οποία θα καταλήξουν το 2013-2014 να ακούσουμε το εξής: «Τι να κάνουμε, οι δανειστές πήραν τα λεφτά τους και τώρα θα φορτώσουμε ένα κανόνι στα ευρωπαϊκά κράτη». Θεωρώ ότι αυτό είναι άδικο και για τους Ευρωπαίους πολίτες αλλά και για τους Ελληνες πολίτες. Αρα ή θα πρέπει να δοθεί λύση που να κάνει το χρέος βιώσιμο ή δεν έχει νόημα να σέρνεται ένα χρέος για να διαπιστώσουμε ότι δεν είναι βιώσιμο.
ΕΡ.: Μιλάτε για αναδιάρθρωση!
ΑΠ.: Κάποιου τύπου, ναι. Συζητώ όμως συνεννόηση με τους δανειστές. Οχι μονομερείς ενέργειες και στάση πληρωμών, όπως προτείνει η Αριστερά.
Η στάση του Καρατζαφέρη έχει προσωπικό και πολιτικό κόστος.
ΕΡ.: Ώρες ώρες ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρης δείχνει επιπόλαιος. Οπως λ.χ. με την πρόταση για την απόσυρση των βουλευτών…
ΑΠ.: Πιστεύω ότι ο Γ. Καρατζαφέρης έχει πολιτευθεί στην παρούσα συγκυρία υπεύθυνα, με σημαντικό πολιτικό κόστος, προσωπικό και κομματικό. Ανεξαρτήτως πώς αξιολογεί κανείς μεμονωμένες προσπάθειες ή τοποθετήσεις, η συνολική προσπάθεια του ΛΑΟΣ ήταν να κρατηθεί μια στάση ευθύνης. Σε στιγμές που είναι εύκολο να λαϊκίσεις και να παριστάνεις την ντουντούκα της κοινωνίας, το κόμμα μου έδειξε υπευθυνότητα.
ΕΡ.: Δεν είναι λαγός λοιπόν;
ΑΠ.: Οχι, δεν νομίζω ότι είναι λαγός κανενός.
Μανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120