Η ειλικρίνεια που χρησιμοποιεί ο Χρήστος Κωστής για να διηγηθεί στιγμές από το πλούσιο και ταραγμένο ποδοσφαιρικό του παρελθόν είναι αφοπλιστική. Οποιος θυμάται τις εικόνες της δικής του μαγείας δυσκολεύεται να καταλάβει την απλότητα με την οποία προσεγγίζει το προφίλ του σήμερα. Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Βέλγιο, Λάρνακα, Κέιπ Τάουν. Αγώνες 243, γκολ 84.
Ο Χρήστος δεν ξοδεύει χρόνο για να παραδεχτεί ότι υπήρξε πολύ μεγάλος παίκτης. Αν κάποιος το είδε ή το ξέρει, έχει καλώς! Απλώς προσθέτει μία λεπτομέρεια ζωής, που δείχνει ότι ωρίμασε από την περιπέτειά του· αυτή που δεν τον άφησε να γευτεί τις δάφνες, αντίστοιχες με το ταλέντο του. Αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει νόημα να επιβιώνει παριστάνοντας τον παλαίμαχο. Οχι επειδή αυτό δεν είναι «προϊόν» για πώληση, αλλά γιατί ούτε ο ίδιος θα επιθυμούσε να το αγοράσει.
Ο καλός μου φίλος, ο Χρηστάρας, είναι υπηρέτης της καλής ζωής. Βλέπει τους φίλους του σε όλες τις γωνίες της πρωτεύουσας και συνεργάζεται επιχειρηματικά όπου του κάνει κέφι. Για ποδόσφαιρο, κανένας λόγος. Ο τελευταίος του (δημόσιος) ήταν εκείνος της «Αθλητικής Κυριακής». Ο Ελληνας Κρόιφ, όπως τον είχαν αποκαλέσει οι αυτόπτες μάρτυρες της ντρίμπλας του, αποκαλύπτεται.
ΕΡ.: Χάθηκες μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής διαδρομής. Η τηλεόραση ήταν απλώς μία παρένθεση. Ακόμα κι εγώ δεν ήταν εύκολο να σε πετύχω…
ΑΠ.: Ξέρεις, Αντώνη, ότι δεν έχω επιλέξει τις δημόσιες σχέσεις. Το ποδόσφαιρο μου αρέσει να το παρακολουθώ, χωρίς να θέλω να θυμάμαι συνεχώς αυτά που πέρασα. Πολλά ήταν ωραία, μα ορισμένα θα τα προτιμούσα διαφορετικά.
ΕΡ.: Δεν είναι και λίγα. Υπερπαραγωγή ήταν η διαδρομή σου! Η πρώτη αφορμή να καταλάβεις το απίστευτο ταλέντο σου ποια ήταν;
ΑΠ.: Δεν πίστευα ότι θα κάνω καριέρα. Στα ημίχρονα των παιχνιδιών της Τούμπας γλιστρούσα (ως πολύ αδύνατος!) μέσα από τα κάγκελα και κλότσαγα τις μπάλες στην εστία της Θύρας 4. Ξεκίνησα χάρη στην παρότρυνση του θείου μου Κώστα Μαντζούκη, στον Αετό Διαβατών, πέντε χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Ημουν το «δεκάρι». Μετά πήγα στη Βέροια και σε ένα φιλικό με τον Ηρακλή νικήσαμε 5-2. Εβαλα τα τρία. Εξι μήνες έμεινα. Το 1988, ήμουν στα 16 μου στην πρώτη ομάδα του Ηρακλή.
ΕΡ.: Από εκείνο το σημείο μέχρι το οριστικό φινάλε έζησες σε λίγο διάστημα πολλά…
ΑΠ.: Λειτουργούσα πάντα με το ένστικτο και το συναίσθημα. Πίστευα πολύ στον εαυτό μου. Στα όρια της αλαζονείας. Αν η λογική ήταν καλή μου φίλη, θα είχα καταφέρει περισσότερα! Οταν σου συμπεριφέρονται όμως σαν είδωλο, δεν έχεις περιθώριο να καταλάβεις πολλά.
ΕΡ.: Τα ταξίδια σου αμέτρητα. Ούτε τουριστικό γραφείο να είχες…
ΑΠ.: Πάντοτε σκεφτόμουν το εξωτερικό. Το καλοκαίρι του ’98 η Αντερλεχτ μου έδωσε 500.000.000 για τέσσερα χρόνια. Ημουν τραυματίας, αλλά με πλήρωσαν. Τη δεύτερη επέμβαση την έκανα στο Βέλγιο, τον Απρίλιο του ’99. Ενα μικρόβιο στο πόδι δεν με άφηνε να περπατήσω. Με πατερίτσες πήγα στη Χέρτα Βερολίνου, μαζί με τον Κωνσταντινίδη. Θεώρησα τότε μικρό το μέγεθος της ομάδας για να υπογράψω. Εκανα λάθος! Με παρακαλούσαν ενώ δεν περπατούσα! Με έστειλαν στην Ελβετία για τρίτη επέμβαση με τον γιατρό της Μπάγερν.
ΕΡ.: Αυτή δεν είναι ποδοσφαιρική καριέρα, αλλά σενάριο ταινίας… Πες και το φινάλε.
ΑΠ.: Στην Κύπρο με την ΑΛΚΗ και στον Αγιαξ της Νοτίου Αφρικής. Και στην «Αθλητική Κυριακή» μετά…
ΕΡ.: Γιατί είπες το «ναι» στην τηλεόραση;
ΑΠ.: Μικρός έβλεπα τους ποδοσφαιριστές σαν θεούς! Θεωρώ όμως σωστό, με όλο αυτό το κλίμα στην Ελλάδα, να καταλάβει ο κόσμος, τα παιδιά κυρίως, τι βλέπει στο γήπεδο. Πέραν των οπαδικών συναισθημάτων.
ΕΡ.: Βγάλε για εμάς το συμπέρασμα αυτών που έζησες.
ΑΠ.: Ο καλός ο παίκτης ξεχωρίζει πάντα. Και εκτιμά την αγάπη που του προσφέρει ο κόσμος. Οπως συνέβη το ’94 με τη μεταγραφή μου στην ΑΕΚ. Ο κόσμος της δεν με άφησε να σκεφτώ ότι θα πάω στον Ολυμπιακό, γιατί απέδειξε πόσο με ήθελε. «Δεν πάω πουθενά αλλού» είπα στον εαυτό μου. Και γι’ αυτό επέστρεψα το 2000.
ΕΡ.: Με την ΑΕΚ δέθηκες απόλυτα. Γιατί ήθελες τόσο πολύ να φύγεις έξω;
ΑΠ.: Στην Ελλάδα δεν παρακολουθούμε την εξέλιξη του ποδοσφαίρου. Δεν υιοθετούμε τα συστήματα. Οι ομάδες μας ποτέ δεν έμαθαν να παίζουν χωρίς την μπάλα, για παράδειγμα. Παρατηρούν απλώς τον αντίπαλο. Η μικρή ομάδα πρέπει να τρέχει πιο πολύ από τη μεγάλη.
ΕΡ.: Τι σε φόβιζε περισσότερο στο γήπεδο;
ΑΠ.: Μήπως και χάσω τη μεγάλη ευκαιρία!
ΕΡ.: Σήμερα τι φοβάσαι;
ΑΠ.: Το αποτέλεσμα που μελλοντικά θα έχει η απομάκρυνση του κανονικού ποδοσφαίρου από την Ελλάδα…
Αντώνης Κατσαρός
Μ.Η.Τ. 232120