H Μαρία Δαμανάκη είναι το πιο αυθεντικό δείγμα της γενιάς του Πολυτεχνείου. Πρώτα, έχοντας τις περγαμηνές της αντίστασης στην επταέτια, αμφισβήτησε το σύστημα. Επειτα όμως, χωρίς καμία ενοχή, ενσωματώθηκε σε αυτό. Μετά την αποχώρησή της από την Αριστερά το 1993, το υπηρετεί αποτελεσματικά και αδιαλείπτως. Από τα πεζοδρόμια και τον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου, το πιο λαμπερό -κατά τον Δημήτρη Ρέππα- χαμόγελο της Μεταπολίτευσης κατασκήνωσε στα σαλόνια του κατεστημένου και έκτοτε διαπρέπει.
Οπως προχθές, με την περίφημη δήλωσή της για τη δραχμή, η οποία, παρά τις διαψεύσεις, έγινε σε απόλυτη συνεννόηση με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.
Τυπικός εκπρόσωπος αυτής της περίφημης γενιάς που κατέστρεψε με τις ιδεοληψίες της την Ελλάδα, η Δαμανάκη ακολούθησε την πεπατημένη. Μολονότι σταδιοδρόμησε στις πρώτες Βουλές της Μεταπολίτευσης κρατώντας τη σημαία της αριστεροσύνης, του αντιαμερικανισμού και της πολεμικής στο κεφάλαιο, στο τέλος όχι μόνο γλυκάθηκε από την συναναστροφή της με την υποτιθέμενη ελίτ -πολιτική, διπλωματική και επιχειρηματική- αλλά έγινε και αναπόσπαστο μέρος της.
Μιλάμε για μια γενιά χωρίς σπονδυλική στήλη, χωρίς αρχές, μια γενιά υποταγής.
Κι όμως! Μέχρι η Δαμανάκη να φτάσει να κάνει πολιτικό σέρβις σε ένα αποσταθεροποιημένο πρωθυπουργό, είχε χρυσές ευκαιρίες να αναδειχθεί σε ηγέτιδα μακράς πνοής στον φυσικό πολιτικό της χώρο.
Σπάνια άλλο στέλεχος από αυτό τον χώρο είχε τόσες και τέτοιες ευκαιρίες για να εκτοξευτεί στην κορυφή της πολιτικής μας επετηρίδας. Το 1986 αναδείχθηκε πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος της Βουλής. Το 1991 εξελέγη πρώτη γυναίκα πρόεδρος κόμματος, του Συνασπισμού. Το 1998 ήταν κοινή υποψήφια ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού στον Δήμο της Αθήνας.
Και μπορεί η Μαρία να τα κατάφερνε όταν εξετίθετο στη λαϊκή ετυμηγορία όσο ήταν υποψήφια με την Αριστερά λόγω ιστορίας και κατευθυνόμενης σταυροδοσίας, ωστόσο στις πιο σημαντικές κάλπες που στήθηκαν για την καριέρα της απέτυχε παταγωδώς να εμπνεύσει ακόμα και αυτήν τη γενιά της, η οποία τη μαύρισε.
Το 1993, κατάφερε με την άχρωμη ηγεσία της να αφήσει εκτός Βουλής το κόμμα του οποίου ήταν επικεφαλής. Τον Συνασπισμό. Η ανανεωτική αριστερά από τη Μεταπολίτευση και μετά πέρασε πολλές φουρτούνες είτε ως ΚΚΕ εσωτερικού, είτε ως ΕΑΡ είτε ως Συνασπισμός. Ποτέ όμως δεν έμεινε εκτός Βουλής, και μάλιστα με το ταπεινωτικό ποσοστό του 2,9%.
Ολοι οι διάδοχοι της Δαμανάκη, από τον Κωνσταντόπουλο μέχρι τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα, έβαλαν ξανά το κόμμα σε κοινοβουλευτική τροχιά και με ποσοστά υπερδιπλάσια από εκείνο που έλαβε το κόμμα υπό την ηγεσία της.
Το χαμόγελο της Δαμανάκη θάμπωσε και στις δημοτικές εκλογές του 1998. Το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, που τη στήριξε, δεν περίμενε βεβαίως ότι μπορούσε να κερδίσει τον λαοφιλή Αβραμόπουλο, σίγουρα όμως ανέμενε κάτι πολύ καλύτερο από το ντροπιαστικό 17%-18% που έλαβε τελικά στις κάλπες εκείνη τη χρονιά για τον Δήμο Αθήνας.
Η εφευρετική Μαρία, που δεν είχε πρόβλημα να… πηδάει από αυλή σε αυλή -είπαμε, γνώρισμα της γενιάς του Πολυτεχνείου-, δεν πτοήθηκε από τη νέα αυτή αποτυχία και γρήγορα βρήκε στέγη στο γραφείο του τότε υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Παπανδρέου.
Τι κι αν είχε πρωταγωνιστήσει μαζί με το κόμμα της το 1989 στην παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Αυτό δεν φαίνεται να απασχολούσε ούτε την ίδια ούτε και τον γιο του συχωρεμένου!
Η Δαμανάκη έπιασε τότε φιλίες με τη μητέρα του Γιώργου Μαργαρίτα και ίδρυσε μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που χρηματοδοτήθηκε από το υπουργείο Εξωτερικών, τη Win Balkans, η οποία λειτουργούσε ως μακρύ χέρι του υπουργείου Εξωτερικών στις γειτονικές χώρες.
H συνεργασία Παπανδρέου – Δαμανάκη επικυρώθηκε με την προσχώρησή της στον σοσιαλισμό και την ένταξή της στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2004 μαζί με τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Στέφανο Μάνο και τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Η συμφωνία υπήρξε επωφελής για την ίδια, αφού, από τα αζήτητα της πολιτικής στα οποία περιήλθε το 1993 με την εκλογική της αποτυχία και την παραίτησή της από το βουλευτικό αξίωμα, πήρε μετεγγραφή για ένα μεγάλο κόμμα, και μάλιστα σε δοτή θέση, όπως η θέση της βουλευτού Επικρατείας.
Δεν υπήρξε επωφελής για το ΠΑΣΟΚ πάντως, καθώς οι ψηφοφόροι του δεν είχαν ξεχάσει το βρόμικο 1989. Λέγεται ότι η διεύρυνση μαζί την υπόθεση Πάχτα εξακόντισαν τη διαφορά υπέρ της Ν.Δ. στα ύψη. Ο Παπανδρέου δεν εγκατέλειψε πάντως την πολιτική επένδυσή του και σύντομα ανέθεσε στη Δαμανάκη τον τομέα της Παιδείας, γεγονός που της επέτρεψε να συσφίξει έτι περαιτέρω τη σχέση της με μεγάλο δημοσιογραφικό οργανισμό της πατρίδας μας.
Ετσι σταδιακά ενσωματώθηκε πλήρως στο ΠΑΣΟΚ και επέτυχε την εκλογή της με σταυρό στις κάλπες του 2007 και 2009. Και μολονότι ελέγετο ότι η θέση της επιτρόπου προοριζόταν για τη Λούκα Κατσέλη, τελικά την κέρδισε στο φίνις η Μαρία. Δεν εξασφάλισε κανένα εντυπωσιακό χαρτοφυλάκιο, σαν κι αυτό του Περιβάλλοντος που είχε ο προκάτοχός της Σταύρος Δήμας, αλλά την Αλιεία και τις Θαλάσσιες Υποθέσεις. Πόστο κατά πολύ υποδεέστερο από άλλα που εξασφάλισαν χώρες της τέως Ανατολικής Ευρώπης, αλλά από το ολότελα καλή ήταν και η Παναγιώταινα. Κάπως έτσι η Μαρία βρέθηκε να ασχολείται με τις τσιπούρες της Μεσογείου και να δίνει μάχη προκειμένου να περάσει ένα καλό παραπολιτικό στον φιλοκυβερνητικό Τύπο.
Στις αρχές της εβδομάδας δε, νόμισε ότι βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε για να εξαργυρώσει το πολιτικό βάρος της γενιάς της, αλλά και να φανεί χρήσιμη στον ευεργέτη της. Ετσι, αμόλησε την παρόλα περί εξόδου από την ευρωζώνη που πάγωσε τον κόσμο.
Και γράφουμε «παρόλα» γιατί ούτε διαδικασία αποβολής χώρας από την ευρωζώνη υπάρχει ούτε οι κοινοτικοί το επιθυμούν. Αφήστε που οικειοθελής αποχώρηση από την ευρωζώνη σημαίνει και έξωση από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Η Δαμανάκη, που νόμιζε ότι απευθύνεται σε ιθαγενείς επιδεικνύοντας χάντρες και καθρεφτάκια, μάλλον δεν ανέμενε ότι θα δεχτεί τέτοιο κύμα επιθέσεων από φιλικά της έντυπα και εξεπλάγη. Γι’ αυτό και από χθες ξεκίνησε και μια προσπάθεια αναστήλωσης του τρωθέντος κύρους της, αν αυτό υπήρξε ποτέ, με λιβανωτούς που είδαν το φως της δημοσιότητος.
Αυτό όμως δεν αλλάζει την ουσία. Η επίτροπος Θαλασσίων Υποθέσεων τα έκανε για μια ακόμη φορά μούσκεμα!
Μ.Η.Τ. 232120