Ο «τσιάντακας», όπως τον φώναζε η εξέδρα, είχε σκυμμένο το κεφάλι και έτρεχε. Ετρεχε, έτρεχε από αριστερά ! Οταν το γήπεδο πλησίαζε στο… τέλος, σήκωνε το βλέμμα και σημάδευε. Σέντρα μοιρογνωμόνιο! Ποιότητα εξαιρετική, με δυσανάλογη ωστόσο ανταπόδοση, αφού τα παράσημα που κρέμασε στο στήθος ήταν ελάχιστα. Αυτός ο ιδανικός ακραίος μέσος, ο μεγάλος παικταράς του κέντρου, δεν πανηγύρισε πρωτάθλημα. Η ιστορία άλλωστε σπανίως είναι δίκαιη με αυτούς που το αξίζουν.
Ο ποδοσφαιριστής που δεν λογομαχούσε με τους αντιπάλους ούτε συζητούσε με τους διαιτητές περιορίστηκε σε δύο Κύπελλα (1990,92) στα οκτώ χρόνια της παραμονής του στον Ολυμπιακό. Τα χιλιόμετρα σε Πανιώνιο, Αρη, Ιωνικό, ΟΦΗ και Εθνικό Αστέρα είναι αδύνατον να υπολογιστούν. Είναι ξεκάθαρο για τον Νικόλα πάντως ότι ζει για το ποδόσφαιρο, ακόμη κι αν δεν το υπηρετεί στην ηλικία των 48. Τα μεγάλα ματς και οι εμπειρίες, όπως εκείνη του Μουντιάλ το ’94 στις ΗΠΑ, είναι πια σε πλάνο δεύτερο. Τώρα τον λόγο έχει ο γιoς του, που ετοιμάζεται πολύ καιρό στον Κένταυρο των Βριλησσίων. Η αγωνία του Νικόλα δεδομένη. Να ξεπεράσει το μεγαλύτερο εμπόδιο, που είναι το επίθετό του…
ΕΡ.: Νίκο, την άφησες τη μπάλα εντελώς! Μετά την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής σου διαδρομής, που σε βρίσκουμε;
ΑΠ.: Η προπονητική δεν με συναρπάζει. Θα μου άρεσε απλώς να μαθαίνω στα μικρά παιδιά. Οι συνθήκες στην Ελλάδα δυστυχώς σε περιορίζουν. Είναι θέμα νοοτροπίας, γι’ αυτό χρειάζεται πολύ γερό στομάχι. Εχω ένα cafe λοιπόν…
ΕΡ.: Οι σημερινές εικόνες από τον ποδοσφαιρικό χώρο δεν είναι οι καλύτερες. Ποια είναι η γεύση που σου άφησε η μεγάλη δική σου εμπειρία και τι σου λένε αυτοί που συναντάς;
ΑΠ.: Το πιο σημαντικό πράγμα που μου άφησε η ποδοσφαιρική πορεία είναι η αγάπη και η εκτίμηση που έχει ο φίλαθλος κόσμος για εμένα. Εχω σταματήσει κάμποσα χρόνια, αλλά το διαπιστώνω ακόμα. Εκτιμάται ο χαρακτήρας και αυτά που πρόσφερα στους αγωνιστικούς χώρους. Κάνοντας τον απολογισμό αυτό είναι σημαντικό. Το ζω από τους φιλάθλους όλων των ομάδων. Ησουν καλό παιδί, μου λένε.
ΕΡ.: Ποια διαδρομή είχες ανακαλύψει στον ήπιο χαρακτήρα σου και έβγαινες στο γήπεδο τόσο παθιασμένος;
ΑΠ.: Εχεις απόλυτο δίκιο που το σκέφτεσαι, αλλά η απάντηση είναι απλή. Εάν θέλεις να ξεχωρίσεις και να είσαι νικητής, πρέπει να τα δίνεις όλα! Αυτός είναι ο γενικός κανόνας του αθλητισμού για να πετύχεις, εφόσον υπάρχουν και τα ανάλογα προσόντα.
ΕΡ.: Στο δίλημμα της σύγκρισης δύο διαφορετικών μεγεθών, δηλαδή της αναγνώρισης που βίωσες με τους τίτλους που δεν πήρες, τι θα διάλεγες;
ΑΠ.: Η αγάπη του κόσμου είναι πάνω από όλα. Εάν δεν την έχεις, υστερείς ως άνθρωπος. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι μαζί με τους συμπαίκτες μου δικαιούμασταν περισσότερους τίτλους. Μας έτυχε ωστόσο μία δύσκολη διοικητική εποχή. Εάν είχαμε και δύο πρωταθλήματα, θα ήταν ακόμα καλύτερα.
ΕΡ.: Ζούμε στην εποχή της επιστημονικής και δημοσιογραφικής υπερανάλυσης. Εσύ είχες τη σέντρα ακριβείας. Γεννήθηκες με αυτό…
ΑΠ.: Συμφωνώ ότι το ταλέντο είναι το νούμερο ένα πράγμα στο ποδόσφαιρο. Στη θέση του πλάγιου χαφ που αγωνίστηκα επιβάλλεται να έχεις καλή σέντρα.
ΕΡ.: Ο Σαραβάκος έρχεται επίσης στο μυαλό ως εξαιρετική επιλογή. Ποιους άλλους θέλεις να αναφέρεις;
ΑΠ.: Τον Σαραβάκο οπωσδήποτε. Την απαιτούμενη ταχύτητα για τις προωθήσεις, σε συνδυασμό με καταπληκτική σέντρα, είχε και ο Γεωργάτος.
ΕΡ.: Οι καλύτεροι Ευρωπαίοι;
ΑΠ.: Ο Μπέκαμ. Σέντρα εξαιρετική και τα χτυπήματά του, όλα για γκολ, τα καλύτερα στον κόσμο. Χωρίς όμως να προκαλεί ρήγματα στην άμυνα. Ο Γκιγκς όμως -λόγω ταχύτητας- έχει τα πάντα.
ΕΡ.: Αφήνοντας τη συγκεκριμένη θέση, να μιλήσουμε συνολικά;
ΑΠ.: Ο Μέσι, με μεγάλη απόσταση από οποιονδήποτε άλλον. Μικρός ήμουν φανατικός του Κρόιφ. Θεωρώ πάντως ότι η σύγκριση μεταξύ των σπουδαίων, ανά εποχή, είναι αδόκιμη. Το ποδόσφαιρο έτσι κι αλλιώς χρειάζεται καλό σε κάθε θέση. Εάν όλοι έπαιζαν το ίδιο, δεν θα είχαμε μεγάλες ομάδες.
ΕΡ.: Τι έχει αλλάξει στο ποδόσφαιρο;
ΑΠ.: Είναι πιο ομαδικό. Ταχύτητα υπήρχε πάντα. Η πίεση έχει αυξηθεί. Στην εποχή μου μπορούσες να διανύσεις πολλά μέτρα μέχρι να εμφανιστεί ο αντίπαλος. Τώρα δεν προλαβαίνεις να ακουμπήσεις την μπάλα.
ΕΡ.: Εχεις παίξει αμέτρητα ντέρμπι. Ποιο παιχνίδι σε έχει στιγματίσει;
ΑΠ.: Δεν είναι μεγάλο ντέρμπι, αλλά ο ημιτελικός Κυπέλλου στο Καραϊσκάκη με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Χρειαζόμασταν δύο γκολ, γιατί είχαν προηγηθεί με απίστευτο φάουλ του Κουσουλάκη. Τους σφυροκοπούσαμε, αλλά ο Σιμεούνοβιτς έπιανε τα άπιαστα! Μέχρι το 83′. Τότε ισοφαρίσαμε, από δική μου προσπάθεια, και στο 89′ πέτυχα το 2-1 με κεφαλιά. Πανηγυρίσαμε λες και κατακτήσαμε το πρωτάθλημα.
ΕΡ.: Ποια είναι η πρώτη συμβουλή που θα έδινες στους μελλοντικούς αστέρες;
ΑΠ.: Πρέπει να αγαπάς πολύ το ποδόσφαιρο για να πετύχεις. Οι δυσκολίες είναι αμέτρητες και απίστευτες. Είναι πιο δύσκολο να παραμείνεις στην κορυφή, παρά να φτάσεις. Ο μεγαλύτερος αγώνας είναι η προσπάθεια που κάνεις έξω από το γήπεδο…
Αντώνης Κατσαρός
Μ.Η.Τ. 232120