Η υστεροφημία της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, σφραγίστηκε από το σκάνδαλο Κοσκωτά. Η εικόνα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, επισκιάστηκε από το σκάνδαλο της ΑΓΕΤ και κρυμμένους τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία. Οι όποιες κινήσεις εξευρωπαϊσμού της κυβέρνησης Σημίτη, μόλις πριν από επτά χρόνια, καλύφθηκαν από σκανδαλώδεις αναθέσεις δημόσιων και ολυμπιακών έργων και εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου και οι στενοί συνεργάτες του διατρέχουν ήδη πολλαπλάσιο κίνδυνο: Μένουν στην Ιστορία όχι μόνον ως η κυβέρνηση που άνοιξε την κερκόπορτα της Ελλάδας και της Ευρώπης στο ΔΝΤ, αλλά και ως μια ηγεσία μειωμένων ανακλαστικών που αδρανεί ενώπιον σωρείας οικονομικών εγκλημάτων με αυτουργούς ξένους ιδιώτες, σε βάρος της χώρας.
Αν το Μέγαρο Μαξίμου και το υπουργείο Οικονομικών μπορούν να ψελλίζουν ακόμα κάποιες δικαιολογίες για τις ταπεινώσεις που δέχεται η Ελλάδα από κυβερνήσεις ή και μεσαίους υπαλλήλους της Κομισιόν, το βέβαιο είναι ότι δεν έχουν άλλοθι για την ολιγωρία τους απέναντι σε ιδιώτες. Ούτε διαθέτουν άλλοθι ούτε και θα καταφέρουν να εφεύρουν κάποιο εκ των υστέρων!
Πάσης φύσεως κερδοσκόποι, «σορτάκηδες» και εγκληματίες «λευκού κολάρου» συνωστίζονται στην ελληνική πρωτεύουσα ή συμμετέχουν, μέσω τηλεδιάσκεψης, σε περίεργες συζητήσεις. Ξαφνικά, η Αθήνα αναδεικνύεται σε παγκόσμιο οικονομικό κέντρο! Η πόλη μας δεν λούζεται, ασφαλώς, από το λαμπρό φως υποψήφιων ξένων επενδυτών, αλλά σκοτεινιάζει από τη δράση οικονομικών εγκληματιών. Η χρονική αφετηρία της περίεργης αυτής δραστηριότητας προσδιορίζεται στον Δεκέμβριο του 2009 κατά τις πρώτες παρασκηνιακές επαφές με το ΔΝΤ, εξελίσσεται στο διάστημα Μαρτίου – Μαΐου 2010 (διαβουλεύσεις πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. και την προσφυγή στον Μηχανισμό Στήριξης) και κορυφώνεται το τελευταίο δίμηνο κατά τις, ακόμα συνεχιζόμενες, διαβουλεύσεις για το Μνημόνιο 2 και τις άλλες πιθανές εξελίξεις (πρόσθετη χρηματοδοτική βοήθεια, επιμήκυνση, ήπια αναδιάρθρωση κ.λπ.).
Ξένοι μεγάλοι οίκοι, αλλά και μικρά «επενδυτικά» γραφεία αποκομίζουν τεράστια κέρδη, στοιχηματίζοντας στη μία ή την άλλη εξέλιξη των δεικτών. Ορισμένοι εξ αυτών επικαλούνται προηγούμενες επιτυχίες τους στην Ελλάδα, ενώ άλλοι ισχυρίζονται πως διαθέτουν εσωτερική, εμπιστευτική, πληροφόρηση. Ορισμένοι, λίγοι κι εκλεκτοί, δεν μιλούν καθόλου. «Μιλούν» για λογαριασμό τους οι φωτογραφίες με Ελληνες αρμοδίους! Χαρακτηριστική περίπτωση, όσοι συνδέονται με διεθνείς «παίκτες», όπως οι Ν. Ρουμπινί και Τζ. Σόρος, οι οποίοι έχουν συναντηθεί και φωτογραφηθεί με τον κ. πρωθυπουργό.
Η πολιτική ευθύνη δεν βαραίνει τους προαναφερθέντες και τους συνεργάτες τους που ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα, αλλά το Μέγαρο Μαξίμου. Γιατί ο κ. Παπανδρέου και ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου αποφάσισαν να φωτογραφηθούν με συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι με τον πρόεδρο μιας μεγάλης τράπεζας από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία ή τη Γερμανία; Ποιο είναι το κριτήριο; Δεν αντιλαμβάνονται (ή κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται) ότι δίνουν σαφές μήνυμα, το οποίο ορισμένοι εκμεταλλεύονται για να αποκομίσουν κέρδη; Μόλις χθες, για παράδειγμα, η «δ» αποκάλυψε τις 11 εναλλακτικές προτάσεις που παρουσιάζει στους πελάτες του, στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, ο κ. Ρουμπινί. Γιατί διαθέτει προβάδισμα έναντι άλλων;
Οι ξένοι «σορτάκηδες» θα μεγιστοποιήσουν τη δράση τους μέχρι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 24ης Ιουνίου, ενώ ήδη τρίβουν τα χέρια τους για το ομιχλώδες πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Αν δεν μεσολαβήσουν εκλογές και το Μαξίμου συνεχίσει την ίδια τακτική, χωρίς προληπτικά και κατασταλτικά μέτρα, τότε θα βρισκόμαστε (αν δεν είμαστε ήδη) ενώπιον σκανδάλου ανεπανάληπτων διαστάσεων που θα ακολουθεί, για πάντα, την κυβέρνηση.
Αλέξανδρος Τάρκας
* Ο Αλέξανδρος Τάρκας είναι εκδότης του περιοδικού «Αμυνα & Διπλωματία» και σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου για τη ΝΑ Ευρώπη.
Μ.Η.Τ. 232120